Reviews

Mijn en Wijn

De dames van de aloude en bekende cultuurclub hadden op 6 december een toeristisch uitje naar een gesloten plâtre-groeve voor leden van de nvlr georganiseerd. Deze trekpleister, Terra Vinea, is te vinden in het plaatsje Portel des Corbières in de Aude en was voor sommigen te bereiken na een autorit van tenminste 1 à 1,5 uur. Dit is in het grote Frankrijk heel normaal en daar zitten de trouwe deelnemers ook allerminst mee.

Zeer charmant is het welkom dat de organisatoren ons bereidden door het schenken van een kop koffie gelardeerd met een spritsje uit de koekjestrommel van Carla.

Na een poosje opgehokt gestaan te hebben in een wachtruimte, waar Ryanair nog wat van kan leren, mochten wij instappen in een imitatie treinwagon die ons de rotspartij op bracht en boven aangekomen wachtte ons een tweehonderd jaar geleden begonnen graafwerk dat duizenden meters uit steenrots uitgehouwen gangen behelst.

Heden ten dage rustplaats voor honderden eiken barriques waarin de Minervois-wijn ligt te rijpen. Daarnaast treft men er voortsjokkende toeristen die met gehoorapparaten in de aanslag luisteren naar de geschiedenis van de wijnbouw. Begonnen door Grieken en Romeinen, onderbroken door Visigothen en Saracenen, die toen al lid waren van de blauwe knoop, voortgezet door erfgenamen van de Galliërs, die in de tussentijd waren uitgeweken naar Bordeaux, maar gelukkig toch weer heimwee naar de Languedoc bleken te hebben gekregen. Duidelijk werd dat de toenmalige mijnbouw een sport van zweten en zwoegen was. Maar ook de wijnbouw deed niet voor beulswerk onder in die dagen.

Weer terug uit de onderwereld mochten wij kleine slokjes proeven van het kostelijke vocht in vele variëteiten. Dat diende als apero voor een klasse maaltijd , je zou het eigenlijk geen lunch durven te noemen. Gezellig en heerlijk was het.

Hulde voor de cultuurclub, die al weer een volgende trip naar frans erfgoed, voor leden en hun introducés, aan het voorbereiden is. Let wel, lieve lezers, dezelfde introducee mag maar twee keer in zijn leven meeliften met een nvlr-lid. Daarna wacht hem een lidmaatschap of uitsluiting van ons warm Genootschap. Deze laatste boodschap lazen wij in de tiende en laatste nieuwsbrief van het jaar, die bij thuiskomst op ons lag te wachten.

Puimisson, Robert van der Weerd

vinea_0.jpeg
vinea_4.jpg
vinea_2.jpg


filmzaal.jpg

Donderdag 28 november in Escales

Een bioscoop in Escales?

Ja!
Hoeveel mensen wonen daar? 200 en nog wat.
Maar dit filmhuis is er voor de leden van de NVLR. Oh!

Dat wilde ik wel zien. En Schindler’s List had ik ook nog nooit gezien.
Peter Jansen heeft een filmhuis gebouwd. Maar het is meer, de boeken en cd’s van de club zijn hier ook ondergebracht.
Wie heeft dat dikke boek van Paul Auster trouwens gelezen? Ja, 4321, bijna 1000 pagina’s.
Ik bracht wat boeken en kocht o.a. deze voor een spotprijs.

De film en de entourage: Het ziet er schitterend uit, echte bioscoopstoelen, perfect beeld en geluid.
Ja de film, er zijn niet veel meer films die meer indruk op me hebben gemaakt. Dat had ik niet verwacht.
Heftig en confronterend, google de titel maar eens.

Dit filmtheater is een enorme aanvulling op het aanbod van de NVLR.
Ik kwam na afloop wel vast te zitten met mijn auto in de extreem nauwe straatjes van Escales.
Er moet wel een goede “aanvliegroute” komen maar verder is het hier top. En niet alleen voor film.

Dank jullie wel Peter en Greet, het was ‘greet’!

Ginestas,  28 november, Jaap Modder


Het zwijgen van filosofen.

Wij dus weer naar Nissan-lez-Enserune, thuis bij Nienke en Jan Jaap. JJ is er om ons de juiste ingang van hun complex te wijzen en Nienke springt heen en weer om ons op te warmen voor de zevende causerie over haar vroegere vak, dat van diëtiste. Het belang van voeding is in eerdere aanhoor-middagen de revue gepasseerd. Het dient niet alleen om overeind te blijven, het is ook een medicijn, mits geurig en krokant en goed afgesloten bewaard. Rondom het innemen van voedingsstoffen, vandaag de dag hoor je niet anders dan het tot je nemen van “eten”, is er ook een arsenaal van tradities, volksgewoontes en stijlvolle hoofsheid, ook wel etiquette genaamd. Voor de snelle hap en het tussendoortje, daar heb je geen zilveren bestek voor nodig, volsta maar met een papieren servetje om het langs je mond druipende vet weg te poetsen. Maar voor degenen voor wie de dagelijkse maaltijd meer betekent dan louter voeding als noodzaak, is er ook het aangename tafelen met al zijn bijbehorende manieren. Manieren die niet louter het snelle verteren zonder boeren ten doel hadden, maar ook dienden om het verblijf aan tafel tot gezinsgebeuren te maken. Een rustpunt en een moment van uitwisseling van belevenissen en ook met opvoedkundige waarde. Als eerste een moment van stilte, bezinning over de waarde van voeding als geschenk uit de hemel. Dan de regel om niet aan te vallen zodra je bord was volgeschept, neen wachten tot iedereen voorzien was, dan het adagium “ Kinder soll man sehen, aber nicht hören” , wat zoveel betekende als "pas als vader en moeder uitgepraat zijn en geen vragen aan de kroost hebben en je bordje leeg is, mag je ook wat opperen". Heel stichtelijk en van grote pedagogische waarde.

Kortom, nu wij zo ongeveer alles wat er te zeggen viel over voeding en vertering wel hadden beluisterd, werden wij weer opgeschrikt door de annoncering op de voortreffelijke website van de NVLR dat er op zondagmiddag 24 november door Nienke een causerie gehouden zou gaan worden over de filosoof.

Dat leek ons een waardige afsluiting van de serie. Immers als mijn moeder de laatste dag van de week haar provisiekast leegruimde en alles wat zij nog aantrof in geopende weckflessen en de hooikist en in Keulse potjes, door elkaar heen in een pan mieterde, er een scheut water bijvoegde en een uurtje op het petroleumstel liet sudderen, ja dan aten wij FILOSOOF!

De lezer snapt het al, wij werden getriggerd door het thema van de dag bij Nienkes performance namelijk eten van filosoof. Eindelijk een wetenschappelijk verantwoorde samenstelling van het geneeskrachtige recept filosoof. Dat zou een verrijking zijn van het Kookboek van de Leidsche Huishoudschool.

Wat wij, na wederom een gezellige middag, mee naar huis namen was de filosofische beschouwing dat het allemaal anders moet met de nutritie-industrie. Wij zullen misschien zelf nog meemaken dat de aarde aangeeft dat het genoeg is geweest. Geef je kleinkinderen een stukje eigen grond en laat kleinschaligheid welig tieren. Wie heeft er nog kleinkinderen die een tomaat hebben zien groeien en weten dat wortelen niet aan een boom groeien? Dus toch een middag met een visionair filosofisch recept.

Er waren erg veel leden naar Nienkes beschouwing gekomen, er was er zelfs één die erg veel op Socrates leek.  Over een maand combineert Nienke haar laatste causerie dit jaar met een afsluitende Kerstborrel. Venez nombreux!

Puimisson, 24 November, Robert van der Weerd


Donderdag 21 nov. 2024  Film van Jacques Tatie Mon Oncle

Natuurlijk wisten wij dat wij ons zelf opgegeven hadden voor deze filmmiddag, maar het zelf meemaken overtrof iedere verwachting. 

Het was een werkelijk verrassend leuke middag. Dat kwam niet alleen door de hartverwarmende ontvangst van Peter en Greet met koffie en iets lekkers, maar vooral door de ambiance van een echte bioscoopzaal is indrukwekkend. Daarna volgt het luxe idee om op een wat miezerige, zelfs regenachtige donderdagmiddag volledig ondergedompeld te zijn in een filmzaal. 
Het schaterend lachen om de komische Franse film van Jacques Tatie Mon Oncle klonk uit alle hoeken. Wij zagen kopieën van onze eigen moeders lopen.
De bouwstijl van de vijftiger jaren was zo herkenbaar en het gecrispeerde gedrag van de ouders en hun zoon die geniet van de ondeugden van zijn oom. In een woord hilarisch!

Het napraten over de film met een glas wijn in de hand en dan de enorme verzameling van door NVLR-leden geschonken filmmaterialen, muziek CD's en film DVD's tot aan de gordijnen toe, maakten dat het een onvergetelijke middag werd. peter en Greet veel dank.

In de komende wintermaanden kan ik je alleen maar trachten te enthousiasmeren om ook eens zo’n beleving te ervaren. Wij schreven al in voor de volgende middagfilm.

Nienke Aukema

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Onbetaalbare cultuur met Mon Oncle.

Eénentwintig november, een grijze dag buiten en toch vol vrolijkheid binnen. De dag begon met het toezingen van onze kleindochter die twaalf jaar is geworden op deze dag. Zij verheugt zich om met haar vriendinnen een feestdag te maken in de eerste klas van het Vossius gymnasium. De jongens in de klas komen er bekaaid af, maar dat zal de leeftijd wezen. Wijzelf trakteerden ons, deze verjaardag, op een film en reisden daarvoor af naar Escales, de woonplaats van Peter en Greet. Zij hebben een fantastisch cultureel honk bij hun woning gebouwd en daar staan de collecties boeken, cd roms, disks, schilderijen en andere producten van artistieke en culturele waarde van de vereniging opgetast.

Wij togen naar Escales om twee redenen. De eerste was de film van Tati, mon oncle en de tweede reden was de bioscoop zelf van nos amis, Greet en Peter.

In een vorige review heeft Ger Verhoeve de Cineac in Escales onnavolgbaar raak beschreven. Daar valt niets op af te doen. Superlatieven kunnen worden toegevoegd voor de ervaren beleving. Dit is echt een waar theatrale verrassing. Echt, dierbare lezer dezes, dit moet je met eigen ogen zien en zelf meemaken. Alles klopt en is relaxed, heerlijk behaaglijk door de fluisterzacht zoemende airco in warmtestand. Wat een rijkdom toch, dit mee te mogen maken binnen het vrijwilligers verband dat onze nvlr is.

Puimisson, Robert van der Weerd

Tati_1.jpg
tati_2.jpg
filmzaal.jpg


IMG_3611.jpeg

Atelier Planquefer te Escales
Tot nu toe heb ik de eerste filmvoorstellingen in 't atelier Planquefer te Escales niet gemist, wat heet, ik ben er 'kind aan huis' geworden. En waarom? 

Vanwege ontvangst, ambiance en programmering. Aldaar, in Escales, nemen Peter Jansen en Greet Gorter ruimschoots de tijd om gasten te ontvangen en kennis te laten maken met al dat op Planquefer liefdevol gerealiseerd werd: van bouwkundig via papier tot digitaal. Met boek, cd + dvd uitruil voor slechts € 1,- is 't een machtige plek. Kom en snuffel. En kom ook iets langer kijken. 

De mij eerst vertoonde film betrof 'Whale Rider', spelend op een eiland voor de kust van Nieuw-Zeeland met oorspronkelijke bevolking en over een jong meisje dat, uiteindelijk, toch over 'die' gaven blijkt te beschikken 'haar volk' voorwaarts te helpen. 

M'n tweede film betrof 'The Way', uitmuntend vertolkt, door een vader worstelend met de resten van zijn


gecremeerde zoon, in noodweer omgekomen op zijn camino naar Santiago de Compostela. En de vader bewandelt de tocht van zijn zoon opnieuw, her en der as van zijn zoon uitstrooiend. 

De derde voorstelling betrof de 'The Da Vinci Code', een flutfilm waar geen touw aan vast te knopen valt, ook niet na een tweede keer kijken. Prut. 

Ambiance?
Wat ooit een schuurtje was, is nu groots uitgebouwd tot atelier en tot cinema geworden, met waarachtige bioscoopstoelen waarin je heerlijk wegzakt en ook nog eens omgeven door Dolby en diep rode gordijnen van pluche, als ware het een uitvoering van het Amsterdamse Tuschinski

Volgende voorstelling? 'Mon oncle' van Jacques Tati. En weer geef ik 'acte de présence'.
Ger Verhoeve, Fontcouverte


Wat valt er nog terug te blikken op de maandelijkse bijpraat tafel in Roujan?
Woensdagmiddag 13 november waren er wederom een kleine twintig babbelaars bijeen in restaurant “ de kleine zondaar” in Roujan, de herberg voor de kring Pézenas van de nvlr. Was er nieuws, zou een journalist als eerste vragen. Routine in Roujan levert geen smakelijk verhaal, wij zoeken tegenwoordig louter nog het opmerkelijke te melden. Dat is nu juist waarom het bijpraten zo aardig is.

Tegen het middaguur alreeds een glas rosé ter hand genomen en aansluiten bij groepjes vrolijk kwetterende pensionados om over ditjes en datjes te keuvelen. Heel gezellig dat alles en middenin een serieuze, maar hartelijke, petite histoire worden wij met vaste hand aan tafel gedreven, aansluiten op vrije stoelen, geen kliekvorming, alle disgenoten zijn even aardig en hebben gezonde eetlust. De tijd vliegt en er wordt smakelijk gegeten en dito gelachen. Een vreugdevolle onderbreking van een dagelijkse sleur.

Wij doen alsof dit alles heel gewoon is en zomaar uit de lucht komt vallen. Nou, zo is het dus niet, er wordt hard aan getrokken achter de schermen en ware dit niet, de bpl zou als gaar kalfsvlees uiteen vallen en onverteerbaar zijn. Ik wil maar zeggen: wat heerlijk dat Hans en trouwe ega niet aflatende energie inzetten om het iedereen naar de zin te maken. Hulde en dat het ons wel moge bekomen.
Puimisson, Robert van der Weerd

rouan.jpg

Terugblik wandeling Assigan, woensdag 30 oktober.

collage_Assignan.JPG

Terugblik wandeling Assigan, woensdag 30 oktober.

Soms zie ik ertegen op om een uur te rijden voor een wandeling, maar eenmaal daar zie je enthousiaste leden allemaal met stevige wandelschoenen en een vrolijke blik in de ogen.
Hans Mulder stond op de D117 bij de ingang van het parkeerterrein om onze startplek aan te wijzen. Na de begroeting en kennismaking met de laatst aangemelde nieuwe leden, Heidi en Carl, begonnen we aan een prachtige wandeling door een bos. Na het smalle pad met links en rechts wat mos en paddenstoelen konden we na een kwartier van het uitzicht en zuurtjes en dropjes genieten. Iedereen had gedurende de tocht tijd om te praten met degene die naast, achter of voor liep. Het was een aangename wandeling die voorbij was voordat ik het wist. Eenmaal in het dorp Assigan, dat er keurig verzorgd uitzag, was het nog maar 5 minuten naar de parking.

Bijna iedere deelnemer nam deel aan de lunch in L’Otentik in Saint-Chinian. We werden daar warm ontvangen en konden aan tafel verder praten, hetgeen ook tot en met het afrekenen gebeurde. Ik heb genoten van de medeleden en de heerlijke wandeling. Hans Mulder, bedankt voor de organisatie.

Hans van der Bij

Wandelen in de omgeving van Assignan

Met een gezelschap van 13 enthousiaste wandelaars, onder wie twee kersverse leden uit Villepassans, startten we de wandeling Les Barralets. Een wandeling van 6,5 km met prachtige vergezichten. Er werd druk gepraat waardoor ik de uitleg van Peter over de omgeving niet heb kunnen volgen (dit kan aan mij liggen, sorry Peter).  Eén deelnemer viel over de soms wat glibberige keien. Zij werd kundig verzorgd door Maja en opgevangen met het befaamde zuurtje, bekend van Carla.

Wat is het toch een leuke activiteit: wandelen, ondertussen bijpraten en genieten van de mooie natuur. Daarna heerlijk lunchen in St. Chinian, in restaurant L’Otentik, waar de gesprekken weer een andere wending kregen met een glaasje wijn erbij.

Ik verheug me alweer op de laatste woensdag van november!

Anja Geerts


Veranderende eetmethoden door de eeuwen heen

27-10-2024

Het is werkelijk een fenomeen en een feest om bij Nienke thuis in Nissan-lez-Enserune een voordracht van haar bij te wonen. Wat een explosie van gastvrijheid en energie. Het enthousiasme waarmee zij vertelt over haar professie en passie, het is een waar genot. En leerzaam en herkenbaar. Het handelt over voeding, wat je eet, hoe je eet, wanneer je eet, met wie je eet, wat doet dat allemaal met je, blijf je er gezond bij of word je er beter van.

Hoe deden wij dat vroeger en wat dringt de commercie ons heden ten dage door de strot. Eigenlijk doet het er ook niet toe waar Nienke het over heeft. Het is een vermakelijke middag ten huize ten Hoor. Kom er eens om: een stelletje vreemde gasten over de vloer, ontvangen worden met heerlijke appeltaart en koffie uit het zondagse servies. De salon omgebouwd en alle sofa’s verzet om het auditorium vrij uitzicht te bieden op een strakhangend laken waar de beamer plaatjes op projecteert. Een uur geboeid luisteren naar alledaagse wetenswaardigheden die toch nog eyeopeners kunnen zijn.

Na de allerlaatste sheet worden de luisteraars bedankt. Nou dat is wel even wennen die plotselinge stilte en het duurt even voor dat er weer uit de luie stoelen wordt opgestaan. Komt er ook nog de vraag wat wij willen drinken, wit, rosé of rode wijn. Daar nog weer aan toegevoegd een fraai plateau met kazen, dat alles om nog even te bekomen van de stortvloed die over ons werd uitgestrooid.

Heerlijk om kennis te maken met weer enkele nog onbekenden in de nvlr- kring. Eigenlijk zou ik vele leden moeten oproepen om er eens bij te zijn, bij die causerieën. Maar het fenomeen moet niet ten ondergaan aan zijn eigen succes. Dus laat het alles in kleine huiselijke kring passeren. Hulde voor Nienke en een pluim voor Jan Jaap die dat allemaal moet laten gebeuren.

Puimisson, Robert van der Weerd

Bekijk hier alle foto's van het Lustrumfeest van de NVLR, en lees hieronder enkele reacties.

Aan het Bestuur en alle vrijwilligers van het Lustrumfeest.
Theo en ik willen jullie oprecht bedanken voor de geweldige organisatie, de leuke ideeën, het  lied, de velling, de sfeer etc die het Lustrumfeest tot een echt FEEST hebben gemaakt.
Fantastisch gedaan.
Zijn er ‘leer’momenten.. ja. En die betreffen de uitgifte van het buffet. Als ‘ervaringsdeskundigen’ (ex-cateraars), was het  voor ons een gegeven  per 60 personen/ 1 uitgiftepunt bij een lopend buffet!
Maar gelukkig was daar onze ceremoniemeester die  met zijn allesomvattende charme het e.e.a. weer in goede banen heeft geleid.
Kortom : wij hebben van het Feest genoten.
En we hopen dat allen die dit mogelijk hebben gemaakt, van een welverdiende rustige zondag  kunnen genieten.

Nogmaals DANK!!
Met groet,
Theo en Ina Opdam

Geacht bestuur en lustrumcommissie,
Wat een geweldig feest was dat  gisterenavond!  Heel hartelijk dank voor de perfecte  organisatie.
Aan alles was gedacht.
Vanaf  de bubbels  en hapjes bij binnenkomst,  de veiling , de fotowedstrijd ,de (hoe leerzaam !!! )  quiz, een verrukkelijke maaltijd en finalement Charlie met haar chansons.    Vergeet ik nog iets bij deze opsomming?  Jazeker.  Al die gezellige mensen bij elkaar . 
Kortom hulde hulde hulde !

Met hartelijke groet, de NVLR nog een lang leven toe wensend ,
Margrit Kesnich

Beste allemaal, 
We weten niet precies tot wie we ons moeten richten, dus daarom de keuze voor de activiteitencommissie, de voorzitter en de secretaris.
We willen jullie hartelijk danken voor de organisatie van het fantastische lustrum dat we gisteren mee hebben mogen maken. We hebben er vanaf het begin tot aan het einde, dat voor ons iets eerder kwam dan voor de anderen, enorm van genoten, en we zijn er van overtuigd dat de laatste paar uur zeker niet minder zijn geweest.
In de eerste vier jaar van ons lidmaatschap is de NVLR voor ons echt een vriendenclub en een belangrijk aspect van ons leven geworden. We zullen niet zeggen dat we nu al uitkijken naar het volgende lustrum, omdat we voor die tijd ongetwijfeld nog ontzettend veel andere leuke dingen met onze medeleden zullen gaan beleven. 

Hartelijke groeten en tot snel, op een volgende gelegenheid,
Marjolein en Wim

Hallo Annette en Hans , 
Nu na korte nacht en lange rit in Barbizon nog eens gehad over de dag van gisteren ! 
Geweldig goed en sfeervol feest , met al die activiteiten van veiling , quiz en lied en hapjes , muziek etc de tegenhanger van vorig lustrum ! 
Hopelijk maakt de lustrum commissie een draaiboek ervan zodat het over 5 jaar ook een succes zal zijn ! Het is immers niet zeker dat dan een ieder er nog is ! 
Dank voor al jullie werkzaamheden en a la prochaine

Geert en Nelleke

Bekijk hier ons magnifique Bestuurskoor


Geacht bestuur,
Ondanks het feit dat wij door een malentendu in huize Hoor een deel van de feestvreugde misten, veel dank voor deze vrolijke, wervelende middag en het swingende feestdiner. Charlie is voor dit soort partijen onmisbaar.
Heel aardig waren de quizvragen tussen de gangen en ik hoop dat de verkoping met veilingmeester Hans veel opgebracht heeft voor het goede doel, want goed eten voor iedereen blijft mij boeien.
De in de wandelgangen gehoorde reacties waren alle bemoedigend en positief. 
Ons oudste lid Margriet genoot als koningin van de club aan onze tafel. Zij heeft de feestvreugde geabsorbeerd, net als haar dochter en schoonzoon. 
Met meerdere inspirerende nieuwe leden maakte ik afspraken voor o.a. een interview, boekbespreking, wandelmaatje dat in het volgende dorp blijkt te wonen en al weer een oud schoolgenoot (4de) uit Sneek.
De oprechte zorg over ons laat zijn was hartverwarmend, waarvoor dank.
Wens jullie als bestuur een warme nagloeitijd toe om samen dit festijn te evalueren 

Hartelijks JJ en NM

Ilona, jubileumcommissie en overige actief betrokkenen,
Wij willen jullie bedanken voor de geweldige organisatie, de leuke opzet en activiteiten van het 30 jarig jubileumfeest. Er is veel energie door velen ingestopt, maar daar is zeker veel van teruggekomen, in de vorm van sfeer, gezelligheid en feestelijkheid!

Louise en Leen

Arie, Felice en het hele bestuur,
Gefeliciteerd met de organisatie van jullie lustrum.
Het was top.
Groetjes.
Bisous de nous deux.  Johan et Roos


GOLFDAG 10-10-2024

Napraten over de 6e golfdag. Bekijk hier de enthousiaste golfdeelnemers.

Wat kan het toch leuk zijn in de Languedoc als de NVLR weer zijn halfjaarlijks golffeestje viert. Bij een feest steek je de vlag uit en zo geschiedde. De golfbaan van Lamalou les Bains mocht de primeur beleven van het opsteken van zogenaamde beach flags. Dit zijn wapperende banieren aan bamboestokken geregen met de boodschap op het dundoek dat bij de NVLR vriendschap is te beleven. Ademloos stonden enkele Nederlanders zich aan het spektakel te verlustigen, verrast als zij waren dat hier zomaar op een doordeweekse dag een vrolijk en sportief gezelschap de vlag uitstak. Zij bleken in Sérignan te wonen en hadden nog nooit van onze vereniging gehoord.
Nou het promotiemateriaal heeft zijn werk gedaan, volop ondersteund door enthousiaste leden die met elkaar een schitterende golfdag beleefden. Zoveel positieve energie werkt ‘aanstekelig’ en wij hopen de verbaasde golfers snel te mogen verwelkomen in onze bruisende vereniging.
Nu nog even over de wedstrijd zelf. Onder stralende herfstzon speelden wij de sterren van de hemel. Prima slagen, nauwkeurige puts en scherpe handicapverrekening gaven een uitslag van elkaar nauw op de hielen zittende competitors. Tijdens de smakelijke lunch viel er veel na te praten, een soort ‘napraat lunch’. Sfeer en gelach, alsmede de belofte er de volgende keer weer bij te willen zijn, werd een loftrompet afgestoken over de meesterlijke organisatie. In alle bescheidenheid werd dat in dank aanvaard door Ernest Hoogkamer en Robert van der Weerd.

snip_en_snap.jpg


oog.jpg


Bezoek aan straatkunstmuseum in Ferrals-les-Corbières (Klik hier om de foto's te bekijken)

Midden in de landelijkheid van de Corbières is een wijnkelder tot straatkunstmuseum uitgegroeid. De cultuurcommissie verdient een compliment om een bezoek voor de leden van de NVLR hier naartoe te organiseren. Het was een verbluffende ervaring.

Kleurigheid, fantasie, hergebruik
Je doolt er rond in een wereld van ironie, reflectie, van hoop dat er een andere wereld is dan de wereld van consumptie. Je herkent elementen zoals diskettes, computers verwerkt tot een compositie en veel meer fantastische objecten. Met spuitbussen worden deze bewerkt en het was dan ook heel boeiend, om de kunstenaar zelf in zijn museum aan het werk te zien.

Achter deze werkwijze zit een hele filosofie. De info hiervoor werd van tevoren rondgestuurd. Het is een ingewikkeld iets, maar het geeft de hoop dat het allemaal met de aarde wel goed komt.
Als afsluiting was er een heel geanimeerde, smakelijke lunch in restaurant Tournedos in Lézignan.

04-10-2024
Thea van der Grift

Zeilen

Zaterdag 28 september.  Klik hier voor het fotoalbum    De boot in het filmpje is van 1936 !

Zeilen met de NVLR op het Etang de Thau.

De vooruitzichten waren goed, mooi zonnetje, niet te koud, beetje wind. 
Beetje wind…… ??  Tjonge, wat een woei! Sommigen hoopten toch echt dat het zou worden afgelast. 

Eerst maar een hapje eten, gezellig, twee lange tafels, leuke gesprekken, en maar hopen dat de wind wat minder zou worden. Geen zeilbootje te zien op het Etang… maar wel surfers vanwege de harde wind.
Helaas, (of gelukkig) de wind nam niet af. De grootste groep (de wat minder heldhaftigen) ging aan boord van een groot jacht, lekker stabiel, automatische zeilen.

Maar de overige durfallen mochten toch inschepen in kleine scheepjes.
En ja, die scheepjes gaan wel een beetje schuin… en hard… en buiswater waar je nat van wordt! Oftewel, dat is waar een zeilboot voor is gemaakt. 
Maar eerlijk is eerlijk het zeilen was fabeltasties!!!

Na afloop nog even een drankje met elkaar…..
Met elkaar….?,  potjandorie hebben jullie Anja nog gezien?? 
Nee, al een tijdje niet! Ze ging even naar de WC, maar zo heftig was het zeilen toch niet? Inderdaad, maar een WC-deur die niet meer opengaat, terwijl je binnen zit is..!
Maar, gelukkig, met behulp van hulptroepen en een plamuurmes lukte het om haar te bevrijden, waardoor toch iedereen naar huis kon!

Hoe het was? Volgend jaar absoluut weer!
Felice 



aaaaaaaaaaaaaaa.jpg


Nissan 29-09-2024

Nog nagloeiend van de zeer geslaagde, vrolijke Charlies Jazzmiddag in de tuin op woensdag verzamelde zich op zondagmiddag wederom een geïnteresseerd clubje leden voor Nienkes EETCLUB. Wat betreft de kennis van de veranderingen in de samenstelling van ons dagelijks eten was de kennis rond genetische modificatie, groeihormoongebruik bij dieren en pesticiden behoorlijk actueel. Waar menigeen niet dagelijks bij stilstaat, is hoe de ver doorgevoerde automatisering en digitalisering onze leefomgeving wijzigden en dit grote gevolgen heeft voor ons energieverbruik. Koppel hieraan stressfactoren, huizenisolatie en lichtgewicht isotherme kleding en het sommetje komt uit op ongeveer minus 1000kcal per dag. De vraag rees of de sinds de WOII nooit gewijzigde energieaanbevelingen van de Voedingsraad nog kloppen? Nee dus.

Het derde onderwerp bedroeg de maatschappelijke discussie over de verantwoordelijkheid van de levensmiddelenindustrie die ons niet alleen voorspoed en rijkdom verschafte, maar ook voorkoombare welvaartziekten. Moet niet diezelfde industrie nu fors bijdragen aan ons ziektekostenbudget?


IMG_2426.jpg

Muziekacademie aan de oever van het Canal du Midi

Dirigent Michel Plasson woont op nog geen twintig minuten bij ons vandaan aan het Canal du Midi. Hij stelde zichzelf na zijn pensionering een nieuw doel om de Franse muziek, die volgens hem te weinig in concertprogramma’s aanwezig is, nieuw leven in te blazen. Door middel van masterclasses-opera helpt hij jonge musici aan een podiumplaats.
Wandelaars, fietsers en varende toeristen worden sinds 2014 gratis getrakteerd op harmonieuze klanken van de oefenconcerten op de cour van het landgoed Régismont-le-Haut. Op zaterdagavonden worden er vervolgens openluchtconcerten gegeven voor publiek. Op zulke avonden spat hun zangplezier van het podium af en brengen zij hun vreugde over bij het publiek.

Het tienjarig bestaan van de muziekacademie werd groots gevierd met vijftien studenten van weleer die delen uit opera’s ten gehore brachten.

De gezamenlijke uitgevoerde schakingsaria van Figaro uit de Barbier van Sévilla vormde de toegift. Maestro Michel bedankte, ondanks dreigend donkere regenwolken en zijn leeftijd (91), de man die nu de Academie leidt. Musicus-jurist Didier Laclau-Barrères enthousiaste investering in de muziekacademie biedt hoop op veel jong talent en nog vele fenomenale muziekavonden.

Via de website van de club zullen wij u op de hoogte houden van de aankondigingen.




IMG_2302.jpg
IMG_2316.jpg

Workshop Kralen voor Kenia

Op 18-6-’24, bij Paula Droppert in La Livinière.

Er waren 16 deelnemers. Het was zeer gezellig, er werd hard gewerkt en de gezamenlijke maaltijd smaakte prima!

Hieronder enkele reviews.
Paula Lenneke en ik hebben genoten vandaag. Wat een gezellige dag hebben we gehad. Leuke mensen, heerlijk gegeten en mooie dingen gemaakt. Bedankt💋

Lieve Paula
Wat was het weer echt geweldig goed verzorgd .
Dit doet niemand je na.
Ik heb er echt van genoten.
En  die pannen soep , alles zo heerlijk.
Nu zul je moe zijn.
Hopelijk kun je morgen wat rustiger aan doen.
Paula nogmaals heeeeeel hartelijk bedankt
Knuffel Mary.🥰🐞🍀👍

Dag Paula en Piet,
Wij wilden jullie nogmaals hartelijk bedanken voor de fijne workshop die we bij jullie mochten doen. Fantastisch goed georganiseerd en een hele mooie opbrengst van € 500 voor ons schooltje in Kenia. Heel veel dank en liefs van ons. Cisca en Dries

Kralen_2.jpg
Kralen_1.jpg


drie_in_een.JPG
Klik op de foto om alle foto's te zien.

De train jaune. Boemelen in de bergen.

“Is dat nou leuk, dat gele treintje in de Pyreneeën?” 

Wie op deze vraag een antwoord wil kan inmiddels terecht bij tenminste dertig NVLR-ders want die zijn sinds 7 juni van dit jaar ervaringsdeskundigen. Ze zijn ongetwijfeld net zo enthousiast als uw ondergetekende verslaggever ter plekke.

De reis begon weliswaar in mineur - door een wisselstoring kon de trein niet vertrekken - maar dat kon de stemming nauwelijks drukken. De reisleiding (Coby Daverveld en Renate van der Bas) droeg ons op ergens koffie te gaan drinken opdat zij het probleem konden aanpakken. 

En dat lukte; anderhalf uur later stond er een charmante train jaune voor ons klaar op het piepkleine stationnetje van Villefranche-de-Conflent, 207 inwoners maar desondanks een stad sinds 1091 en trotse bezitter van het stempel Unesco-werelderfgoed.

Sommigen van ons waren de avond tevoren al neergestreken in hotels en gîtes in en rond deze strategische plek, waarom door hertogen, graven en koningen eeuwenlang gevochten is. In 1654 werd het hier Frans en werden de ‘Spaanse’ stadsmuren en -wallen gesloopt. Om vijftien jaar later opnieuw te worden opgetrokken maar nu natuurlijk van degelijke Franse kwaliteit en naar ontwerpen van de beroemde architect Vauban. Onder leiding van een gids maakten wij een stadswandeling en bekeken de imposante vestingwerken. “Frederik-Hendrik zou er wel raad mee weten,” mompelde iemand uit de groep. We zullen het nooit weten want onze nationale ‘stedendwinger’ was toen al dood. En ook: de stad is na Vauban nooit meer aangevallen.

Terug naar de gele trein, ook wel le Canari genoemd. Wat een attractie! Ik heb hier geen ruimte voor het hele verhaal en verwijs naar de sites letrainjaune.fr en pyrenees-cerdagne.com voor prachtige foto’s en interessante informatie. Van Villefranche-de-Conflent  naar Latour-de-Carol slingert de spoorlijn zich 63 km lang door het soms adembenemende berglandschap. De eerste rit was in 1910. Het was destijds een soort wonder, want een van de eerste elektrisch aangedreven treinen in de wereld. En zeker de eerste elektrische bergtrein! Er waren negentien tunnels en liefst veertig viaducten nodig en nog een kleine zeshonderd andere ‘kunstwerken’ om de trein veilig door de valleien en langs de toppen van de oostelijke Pyreneeën te kunnen loodsen. En dan die hoogteverschillen! In onze anderhalf uur durende tocht deden we tien bergstationnetjes aan (bij sommige wordt alleen gestopt op verzoek) en stegen we meer dan een kilometer. Op andere plekken kijk je zo diep omlaag dat de kanarie lijkt te zijn opgestegen. 

Het weer werkte gelukkig mee, dus sommigen van ons namen, voor nog meer beleving, plaats in de openluchtwagon. 

Onze rit stopte in Mont-Louis, ook een vestingstadje en ook Unesco-erfgoed. En alweer een project van de grote Vauban. Sterker nog: het hele dorp (147 inwoners) is een ontwerp van Vauban. Het is het hoogst gelegen en best bewaarde vestingdorp van zijn hand. Hij bouwde er zes, allemaal in opdracht van Lodewijk XIV en allemaal eigenlijk de schuld van …die dekselse Hollanders! 

Wat hadden wij nu weer gedaan? Wel, Koning Louis moest ons niet. Wij waren te rijk, te machtig, te boertig. Wat doe je dan als Frans staatshoofd? Je begint een oorlog. En dus stonden zijn soldaten eind zeventiende eeuw vast in de natte klei van onze ondergelopen polders en, erger nog voor de Zonnekoning, had onze Republiek een bondgenootschap met Spanje weten te sluiten! Lodewijk kon geen oorlogvoeren op twee fronten en wilde dus zeker zijn dat de Spanjaarden geen enge dingen gingen doen. Het moet gezegd: Vauban bleek een gouden greep. Mont-Louis werd vanuit het niets in 29 maanden een vervaarlijke vesting, geschikt voor een garnizoen van 2400 man en 300 paarden. Ook Mont-Louis hebben de Spanjaarden nooit durven aanvallen. Tot op de dag van vandaag is het hoogst gelegen deel van het stadje ontoegankelijk voor publiek. Het is een trainingscentrum voor commando’s en parachutisten.

Onze groep kwam, door het tijdverlies aan het begin van de dag, wat verlaat aan op station Mont-Louis. Een wandeling van anderhalve kilometer (stijgend) bracht ons naar restaurant Le Clos Cerdan, alwaar ons een paëlla-lunch wachtte. Wij leerden dat de Spanjaarden daar toch beter in zijn dan de Fransen… En dat wij Nederlanders ook zonder trein heel goed kunnen boemelen!

Een korte rondleiding door Mont-Louis door een leuke meneer met een oranje hoedje besloot deze korte hoogte-stage (1500 m). Na een dag zo boordevol indrukken en -spanningen was iedereen blij weer in ons inmiddels vertrouwde gele treintje te stappen.

Tot slot: chapeau en dank voor de dames-organisatrices!

Kees van der Bas


Wederom een geslaagde golfdag. (bekijk hier de foto's)

29 mei alweer voor de vijfde keer het startschot gegeven voor de golfdag van Nederlandse golfers in de Languedoc-Roussillon. Om de tien minuten vertrok er een flight voor het spel Texas Scramble, wat zoveel wil zeggen dat elk team bij elke slag eerst een tactisch beraad houdt om de bal die het beste ligt als basis te nemen voor de volgende slag, met het doel om zowel geroutineerde spelers als beloftevolle beginners tezamen het gevoel te geven een sportieve prestatie neer te zetten.

De weersomstandigheden waren ideaal, geen brandende zon, geen kletsnat pak en ook de haren niet overeind omdat er nauwelijks wind was. Door het vele hemelwater dat dit voorjaar viel was de baan in goede conditie, wat voor een vlotte doorstroming garant stond. Tegen enen waren alle deelnemers aan de borrel en dat was de opmaat voor een déjeuner dat in de smaak viel. Aan tafelschikking doen wij niet, schik hebben aan tafel des te meer. Zeer geanimeerd en in de stellige overtuiging dat zo’n sportdag in gezellig NVLR-verband zeker herhaling behoeft, vertrokken allen tevreden huiswaarts en beloofden dat het uurtje rijden naar de baan van Lamalou les Bains dubbel en dwars de moeite waard was en een uitdaging om de volgende keer weer present te zijn. Ook de organisatoren werden alom geprezen voor hun liefdevolle zorg voor deze geslaagde dag.

Ernest Hoogkamer en Robert van der Weerd
Bekijk hier de foto's

IMG_2085Edited.jpg

Toptalent binnen onze NVLR

Laatbloeier Map de Maar ontving in haar karakteristieke huis nabij de Orb, Joep Bijnen en Hans van der Bij die interesse getoond hadden in haar werk vermeld in de NVLR-nieuwsbrief.

Op 12-jarige leeftijd kreeg Map (Marrigje) voor haar verjaardag haar eerste camera (boxje). Haar vader gaf er een simpele uitleg bij. Bij bewolkt weer zet je het diafragma op 8, half bewolkt op 16 en bij zon op 22.

Begin 20 ging de jonge, nog niet afgestudeerde sociologe, voor een reis naar Noorwegen waar ze op de boot een fotograaf ontmoette waar ze later mee trouwde. In die tijd ontdekte ze hoe je door de lens van de camera moest kijken. Niet dat ze op de sluiter drukte want dat deed haar man. Stand camera en object moest kloppen.

Na een ingewikkelde periode waar ze (midden 50) zocht naar een goede  verhouding werk en privé werd ze op het spoor gezet om naar de Academie voor Beeldende Kunsten te gaan om daar op haar 60ste af te studeren op schilderen. Rijp en door het leven gestuurd, begon haar kijk op de tijd ervóór in combinatie met liefde voor versleten gebouwen en interieurs zich te ontwikkelen. Er startte een geheel nieuwe fase in haar single leven. Map besefte dat ze losgekomen was van het verleden.

Mooi werk en waardering bevestigden dat. Niet alleen de fototentoonstellingen over de hele wereld maar ook de prestigieuze prijzen en de verwondering van bezoekers die verbaasd waren over haar analoge foto’s. Licht, kleur en compositie zijn de tools van zowel de schilder als de fotograaf.

Het werk van een gepassioneerde vrouw, die pas later gezien werd is herkenbaar. Een straal licht of een uitgang is een terugkerend element in haar scheppingen.

Laat je uitnodigen en ontdek hoe Map de analoge fotografie/Hassellblad en de camera obscura tot in detail beheerst.

Geen lichtbron, alleen door de lens. https://www.mapdemaar.com/

Bij belangstelling voor een presentatie stuur een mail naar: info@mapdemaar.com

Blue_chair.JPG
Yunnan-BlueChair
Grandfather.JPG
Shuyang Grandfather


Koningsdag op Hemelvaartsdag 

In verband met de slechte weersomstandigheden moesten niet alleen wij op koningsdag in Cabezac alle markttafels van buiten naar binnen brengen, het bestuur van de Nederlandse Vereniging Montpellier (NVM) was zelfs genoodzaakt het feest af te gelasten en te verplaatsen naar Hemelvaartsdag. Zo hard als het regende en woei op 27 april, zo stralend zonnig is het vandaag. Verbazend veel goedgeluimde landgenoten zijn afgekomen op bitterballen, oliebollen en haring, maar ook boekenstands, kleurige kettingen en een uitgebreid assortiment kunstig haakwerk wordt druk bekeken.
Op het terras van restaurant Parc le Duc VACQUIERES is het direct feest doordat de vriendelijke eigenaar Erwann zich rot rent om het eenieder naar de zin te maken. 

Zelfs met een kind op de arm blijft hij hollen. 
Voor enkele aanwezige NVLR-leden was het best een stukje rijden, maar dat werd onmiddellijk goed gemaakt door het warme en ruimhartige welkom. Wij kijken terug op een aangename middagpassering!

NVM_Koningsdag.jpg


5e4baede-f23a-408c-869a-91581fcce02a.JPG

Lentefeest-Koningsdag 2024

April doet wat hij wil, ook in Frankrijk! Hoe het weer van jaar tot jaar sterk kan variëren was evident. Stonden wij vorig jaar buiten in het zonnetje met oranjebitter te toosten op ons aller gezondheid en die van de koning, zo woei iedereen dit jaar uit zijn hemd. In Bize Minervois was met een gevoelstemperatuur van 10 graden de beslissing snel genomen, de vrijmarkt moest naar binnen. Alleen de stoere, geharde kaasboer René bleef buiten. Stapels boeken, tafellakens, serviezen en nagenoeg nieuwe kledingstukken veranderden voor spotprijsjes van eigenaar voor het goede doel.

De lokale Nederlandse zanger, die door Hélène vaker getekend is, zorgde voor vrolijke meezingers. Voor de beloofde bitterballen en haring werd het geduld enigszins op de proef gesteld, maar uiteindelijk kwamen ze toch en werd daar ruimschoots van genoten.

Het slechte weer heeft op de sfeer geen invloed gehad, het was een feestelijke, vrolijke dag!


Wandeling ‘Sentier en Poësie’                             Verslag van Pieter Keeris, 24-04-2024

Op woensdag 24 april verzamelen zich 10 personen en 2 honden (Lola & Faro) op de parkeerplaats bij Villar-en-Val, de geboorteplaats van de Franse dichter/schrijver Joseph Delteil.

Op het programma staat de wandeling ‘Sentier en Poësie’. Tijdens deze afwisselende en soms frisse wandeling komen we onderweg tientallen bordjes tegen met daarop spreuken en gedichten van de dichter. Verder zien we een klein openlucht theater en het beeld van de zwangere Madonna. 

Na deze wandeling door de zeer groene bossen met mooie uitzichtspunten genieten we van een heerlijke lunch in Capendu. Mens en dier vertrekken weer voldaan naar huis.

Wim van der Laan: bedankt voor de organisatie!


foto_Pieter_Keeris.jpg

Wandeling 27-03-2023

Mythische wandelingen aan de voet van La Femme Allongée

De eerste wandeling begint bij de ‘Eiffel’ brug in Tarassac en leidt naar het Voedselbos in wording, bedacht door Joep en Peter vanuit de gedachte van geven in wederkerigheid.
De Orb wordt gevoed door de tranen van Cébenna en Héric, de laatste giganten volgens één van de vele mythen.
Joep vertelt over de herrijzing van Rhéa, aan de oever van de Orb - hoofd en armen zijn klaar –, zijn theater en het filmproject.
De tweede wandeling voert over de middeleeuwse keienpaadjes van Saint Martin de l’Arcon en langs mysterieuze rompen van enorme, uitgeholde kastanjebomen. Ooit werden de kastanjes gerookt op zolder met het vuur van de woonruimte beneden.
De terugweg ging over la voie verte, de vroegere spoorlijn die zelfs tot aan Parijs reikte.

Daarna een lekkere lunch in een top restaurantje in Olargues.
Met dank aan Peter en Joep.

Fleur

peter_en_joep.JPG


Ochtendje Escale à Sète!

Het was winderig en grijs, je hebt van die dagen. Het heeft ons er niet van weerhouden om een uurtje te rijden naar de havenstad Sète. Na op de kade uitgewaaid te zijn, volgde een bezoekje aan les Halles. Van al die verse producten, veel vis die daar te koop zijn krijg je trek. Omdat alle zitplaatsen er bezet waren weken we uit naar het straatje ertegenover. Heerlijk gegeten bij Vietnamees resto Le Jasmin.

Wil je ook een keer, op een 1e zondag van de maand naar Sète, wanneer de toegang tot het museum https://museepaulvalery-sete.fr/ gratis is met daarna een lunch bij Le Jasmin? Dan stel ik voor om dat samen te organiseren. Laat me het maar weten.

j.vanderbij@orange.f

Oosterschelde_Annette.JPG


Jan-Steen-II.jpg
Jan Steen's eigen familie, hij zelf als doedelzakspeler 1663-1665

Woensdag 28 februari Wandeling Gruissan; Notre-Dame du Bon Secours

De dag begon grijs, na een nacht met veel regen. Wim nam de juiste beslissing; We gaan wandelen, de zon gaat schijnen! 

Bij La Clape kwamen stukjes blauwe lucht. Tien deelnemers, vol verwachting van een mooie tocht naar boven, naar een kapel gebouwd hoog op de kalkstenen rots met uitzicht op zee. Boven een grot met drie soorten vleermuizen.

Het pad voert langs gedenkstenen van omgekomen zeelieden; cenotafen (graven zonder lichamen). We komen bij de (medicinale) tuin van de laatste kluizenaar, Michel Cyprien, hij stierf in 1888.


Fleur vindt een schat onder het dakbeschot. We bekijken de inhoud en besluiten de mysterieuze vondst in haar mysterie terug te plaatsen. We bezoeken de prachtige kerk van Notre Dame de L'Assomption in Gruissan, met een schip in het schip, zuilen van roze marmer uit de groeves van Caunes Minervois, indrukwekkend glas in lood, polychroom beelden en een mix van Romaanse en gotische bouwstijlen.

Tot slot een gezellige samenzijn met heerlijk déjeuner in restaurant Le Breizh d'Oc

Peter Jansen



Onze sponsoren