REVIEWS
Warm golfen en een koude douche
Golf in Lamalou les Bains met de Nederlandse club staat garant voor een inspannende sportieve prestatie en een flamboyante gezelligheid. Dat is nu wel bewezen na de zevende keer spelen op de mooie baan langs de rivier de Orb.
Vrijdag 13 juni waren weer vele golfers van heinde en verre samengestroomd, vertrouwde gezichten en nieuwkomers, om er een leuke dag van te maken.
Hoewel wij vroeg startten om de oplopende temperatuur voor te blijven, was er toch gelukkig voldoende heerlijk, helder, stromend water om na binnenkomst af te spoelen en luchtige zomerjurkjes aan te trekken. Samen golfen is een voorrecht, doch samen déjeuneren is een vreugde.
Tevredenheid alom en de terugreis aanvangend werd nog op de valreep de suggestie gedaan om het volgende treffen eens een keer op de baan van Carcassonne te laten plaatsvinden. Initiatief daartoe wordt verwelkomd.
Door de hoofdpersoon van de aktiviteitencoördinatiecommissie is reeds bewilligd in de datum van 30 september 2025.
Wij zien allen zeker uit naar voortzetting van zulke fijne dagen in nvlr-verband.
Puimisson, 13 juni Robert van der Weerd
Een zonnige zondagmiddag 1 juni in Ginestas. Klik hier voor de foto's
Het werd een feestelijk muzikaal- dansfestijn. Charlie bezit de gave om al zingend op alle gezichten van de aanwezigen een blije lach te toveren. Mensen die in jaren niet dansten bewogen zich schuchter richting dansvloer, wat een pret. Plaatjes spreken boekdelen. In de hoop om met al deze blijmoedige leden op 10 juli onze verjaardagen te mogen vieren, nodig ik eenieder van harte uit in onze tuin.
Tot dan!
Zeildag 24 mei 2025
Het lijkt erop dat het organiserend comité van de zeildag op zaterdag 24 mei jl. over bijzondere gaven beschikt. Heet dat niet claire voyant? Na een avond storm kon onze zeildag niet stralender. En de voor het zeilen noodzakelijke wind stond op 5/6 beaufort. Alle 13 goed, nou ja, dankzij de storm had de mast van één van onze boten de vorige avond het loodje gelegd. Er was nog wat meer niet te voorziene ongemak dus wat improviserend vermogen nodig. Uiteindelijk gingen negen enthousiaste clubleden de plas op. We hadden het rijk alleen. De inwoners van Marseillan hadden de storm kennelijk nog op netvlies en lieten het Étang de Thau deze zaterdag maar even links liggen. Wat een dag!
Jaap Modder
Op 28 mei hebben wij deelgenomen aan de wandeling langs het Canal du Midi georganiseerd door Anja en Wim Geerts.
Nu kennen wij het Canal van de voies vertes. De eerste keer op de fiets vanuit Bram naar Carcassonne en na onze setteling in Villespassans namen we de route naar Capestang. Maar de wandeling van vandaag overtrof mijn verwachting. Beginnende in Somail met de jachthaven en de leuke restaurantjes richting Salèlles d’ Aude.
Met een leuke groep mensen liepen we al kwebbelend en genietend van het mooie weer, richting een aquaduct waar de Cesse onder het Canal doorstroomt. Heel bijzonder om te zien. In het heldere water van de rivier werd zelfs gezwommen. Vanaf dit punt viel ook de mooie begroeiing langs het Canal op. Enorme parasoldennen flankeerden de route. Tijd voor een fotomomentje.
Aangekomen bij de Ecluse de Cesse, kon men kiezen om verder naar het restaurant in Salèlles d’Aude te lopen of langs de andere kant van het Canal het pad terug te volgen. De laatste groep zou dan met auto’s naar het restaurant komen en na lunch de ‘autolozen’ mee terug kunnen nemen, zo had Wim bedacht.
De lunch konden we op het terras, met uitzicht op het Canal, nuttigen. Men kon kiezen tussen het dagmenu of iets van de kaart. Het eten was prima en iedereen had het zichtbaar naar z’n zin.
Bedankt Anja en Wim voor het organiseren van deze geweldige dag!
Heidi Vossenaar
Een geslaagde voorjaarswandeling langs het Canal du Midi
Dank aan Anja en Wim Geerts die deze wandeling hebben georganiseerd. De hoeden en petten moesten op want de zon begon al behoorlijk te priemen na een voor velen een wat nat voorjaar. Met 16 enthousiaste leden van de NVLR liepen we langs het ruim 300 jaar oude meesterwerk. De bouwwerken die we onderweg tegen kwamen zagen er nog als nieuw uit. Bijna alle nieuw aangeplante bomen slaan gelukkig goed aan en zien er gezond uit. Na een 7 km lange wandeling waar iedereen met iedereen leuke en soms minder leuke onderwerpen kon delen was er un délicieux déjeuner na afloop. Chapeau.
Hans van der Bij
Lezing over het Wereld Erfgoed van Paul Riquet op 20 mei in Escales
Afsluiting van het seizoen. Het clubhuis wordt tot september gesloten, waardoor wij verstoken gaan geraken van film, voordrachten, kleinkunst, en boekenwurmen.
Inmiddels is Planquefer in Escales een fenomeen geworden binnen de nvlr. Om de zelf getimmerde gehoorzaal te bereiken cross je eerst een poosje kris kras door het dorp , veelal in de verkeerde richting. Overal staan borden met P, dat zal dus wel voor Planquefer bedoeld zijn, denk je dan, maar de richting borden brengen je naar een endroit waar een enkel,verouderd landbouwwerktuig staat opgetast. Zeker geen plek om de auto onbemand achter te laten, onverstandig ook want nog zeker een eind gaans over stijle hellingen en diepe dalen van het organische stratenplan van Escales. Dan maar bij de Mairie aangeklopt, daar zal men vast en zeker weten waar dat door Nederlanders gefrequenteerde auditorium gelokaliseerd is. Zonder aarzelen wijst men je omhoog en de deur uit. Het moet dus ergens hogerop te vinden zijn. Dichter bij de plek aanbeland zie je in het verder uitgestorven dorp plotsklaps radeloos bewegende menselijke wezens naar een groene schuurdeur zoeken, waar men volgens de routebeschrijving rechts zou moeten aanhouden. Het blijken hollanders te zijn , volop gestressed, bang om te laat voor de voorstelling te komen en zeer beducht om het standje van de aktiviteiten coordinator over zich heen te krijgen. Half elf is half elf wordt er geroepen, dat de laatkomende ziel er al anderhalfuur reizen op heeft zitten, wordt niet als disculpatie geaccepteerd. De meeste bezoekers konden het wel op tijd bereiken en behoefden niet ook nog eens een paar minuten extra respijt om een dringende plas te doen.
Eenmaal binnen is de sfeer , de ambiance en de hartelijkheid van de sessies in de Planquefer reeds meerdere malen in alle superlatieven beschreven. En terecht!
Het handelde deze keer over de geschiedenis van het canal du midi. Een uitstekende lezing ons nagelaten door een oud lid en boeiend voorgedragen door Adriën.
In Escales staat een prachtig Romaans kerkje uit de twaalfde eeuw en direct daar tegenover treft men een restaurantje aan. Wat een geluk dat wij onze boterhammen in de auto hadden laten liggen. Aan lange tafels gezeten werden wij onthaald met een degustatief menu du jour in een vrienschappelijke sfeer waar je meer van lust.
Wij gaan nu het franse festivalseizoen in, maar kijken uit naar de heropening van ons culturele honk Planquefer in Escales in september.
Robert van der Weerd, Puimisson, 21 mei
De Salon. 14 mei 2025
De eerste keer dat ik aanwezig was bij een bijeenkomst ‘Voorlezen uit eigen werk’ of ‘uit eigen schrijven’ kwam door aandringen van Greet Gorter en Peter Jansen, zij die het Atelier Planquefer in Escales vanaf de grond hebben opgebouwd, tot de plafonds hebben versierd en waar al niet voorzien van digitale installaties, tot een grootbeeld scherm aan toe.
Er is het hoofdzaaltje met links de bibliotheek (boeken en CD’s voor nop ingebracht en voor 1 euro de deur uit ten behoeve van een goed doel) en rechts van het intieme zaaltje ook weer een groot aanbod, ditmaal van een enorme collectie DVD’s.
Vandaag, woensdag 14 mei – wat hebben we nog een aantal mooie seizoenen voor ons! – was het thema ’Mode door de jaren heen’ en zo passeerden bijvoorbeeld het ‘Buiten spelen’ zoalss ’t hoelahoppen en ook de petticoats de revue. Maar, en ingegeven door het thema, werden er ook zeer persoonlijke verhalen voorgelezen en ik luisterde ademloos.
De schrijfclub, vooralsnog alleen uit dames bestaande, had bij wijze van proef ook mij als gastschrijver uitgenodigd en ik mocht mijn verhaaltje over ‘Kunstige kitsch’ voordragen, een verhaaltje over mijn vide-greniers vondst van ultieme Rooms-Katholieke kitsch. Die schilderij-achtige lijst had ik bij me en ik toonde de schrijfclub dat driedimensionale geheel, ietwat draaiende op mijn hakken. Peter Jansen, als digitaal regisseur, had overigens al wat beelden geprojecteerd en met mijn vertoning was succes gegarandeerd.
Maar zeer warm waren ook, door al het opgeroepene, de gesprekjes onderling nadien, geruisloos voorzien van Heineken 0% (“0% is geen pils”), een in stukjes gesneden saucijzenbrood, chips of een glas wijn.
Veelzijdig waren de bijdragen, tot het meest intieme toe. Ik koesterde veel respect voor die openheid en vroeg subiet of ik deel mocht gaan uitmaken van de schrijfclub en dat mocht van de dames en wel een in koor: “Kom!”
En zo zal ik nimmer weer zo’n fijne middag missen van dit NVLR-groepje, een middag om steeds weer naar terug te doen verlangen en om nooit te vergeten; middagen om wederom verhalen te delen. En, schrijf ik erbij: ’t liefst op Planquefer, voor mij lekker dichtbij, want sommigen hebben er zelfs een reis voor over uit Quillan of de Pyrénées-Oriëntales.
Ger Verhoeve, 14 mei 2025.
Bijpraatlunch regio Pézenas (Roujan) 14 mei 2025
De strikjes groen blad waren reeds op de moerbeibomen geknoopt , de zon stak haar stralen daar venijnig doorheen en priemde op de kalende kruinen van de bijpraters in Roujan aan de lange tafel gezeten voor een aangename praat- en eet middag.
Zo mooi het weer was, zo heerlijk de voorgeschotelde gerechten, het stemde tot vrolijkheid en tevredenheid bij de disgenoten.
Aan alles was gedacht, preventie voor de verbrandingsgevoelige dun gehaarde grijze hoofden werd aangereikt door de organiserende familie in de vorm van een stapel borselino’s waar je een passend model uit kon zoeken, het werd een dol komisch gezelschap daar in Roujan. Wij kwamen niet toe aan het zingen van het lied : “ mijn hoed, die had twee deuken, twee deuken had mijn hoed. En had mijn hoed geen deuken, dan was het niet mijn hoed”. Een lofzang op de organisatoren en op de chef kwamen er voor in de plaats.
Het was weer een ouderwets gezellige middag. Ik zou geen kritische noot durven plaatsen. Daarom deze terugblik in volle nederigheid.
Puimisson,14 mei; Robert van der Weerd
De eenzaamheid van de priemgetallen
Een priemgetal is een getal dat alleen deelbaar is door 1 en zichzelf, of wel alleen zichzelf heeft en een heel klein beetje die ene ander 1.
De eenzaamheid van de priemgetallen is een tragische liefdesroman tussen getraumatiseerde kinderen Mattia en Alice die uitgroeien tot volwassenen met alle nadelen van autisme en eetstoornissen. Zij zijn beide moeilijk in staat tot communicatie, opgesloten in zichzelf, onbegrepen, zelfs door hun ouders willen zij wel maar durven en kunnen niet.
De Italiaanse auteur Paolo Giordano vergelijkt hun eenzaamheid van Mattia en Alice met die van twee priemgetallen. Als twee priemgetallen staan zij symbool voor ondeelbaarheid, botsende factoren, het 'anders zijn'. Mattia en Alice hebben beide moeite met wat andere 'het normale' vinden, het doet pijn niet getolereerd worden.
Het is een heen en weer flitsende film vol herinneringen, beelden, muziek en schitteringen, waardoor het kijken soms lastig is. Dit indrukwekkend thema leidde tot een nabespreking, in het zonnetje.
De grootste deugd is toch de liefde!
Geen woord teveel geschreven door de anonieme reviewer van de zondagmiddag- versie van het optreden van drie vrienden uit Belgisch Limburg van Peter en Greet.
Eigenlijk hoef je ook geen woorden te gebruiken. Het ging om klank, emotie, sfeer en aandoenlijkheid. Was de schrijver van de zondagmiddagsoms de zestienkwadraat zeiler die ons al eerder meenam in nostalgie?
Wat hebben wij en zestien anderen een fijne sentimentele middag gehad , daar in Escales. Gewoon doodzonde dat er zoveel leden andere verplichtingen hadden. Ik vind dit nu onze vereniging ten top. Wat schuilt er een diversiteit aan talent en karakters in onze nvlr.
Peter die in de Franse Ardennen op een vide grenier markt kennis maakt met mensen die naast het werken voor hun boterham, medicin, professeur de langue en it- expert, spontaan in zingen uitbarsten en mensen rondom hen met open mond laten luisteren naar hun eruptie van hartelijkheid, nl gezang!
Dat onze vriend Peter dit oppakt, contact legt en een band smeedt, ze uitnodigt om te komen naar Escales in de voorjaarsvakantie en hen weet te bewegen om een performance te verzinnen, er zelf plezier in laten uitstralen en het , toch wel wat oudere, vergrijzende , gezelschap tot tranens toe weten te vervoeren met alom bekende liefdesdeunen. Het ontbrak er nog maar aan dat wij gingen meezingen, dansen en in elkaars armen gingen hangen.
Misschien, van harte gehoopt, komen deze Limburgers nogmaals naar Escales en ik roep het nu reeds van de daken: VENEZ NOMBREUX!
29 april 2025, Robert van der Weerd
Verslagje sponsorconcert zondagmiddag en oproep aan de leden om vooral te komen.
Liefde en aandacht
Sponsorconcert t.b.v. het voedselbos Serendip op 27 april in Atelier Planquefer.
Maak tijd op 28 of 29 april en kom vooral kijken en luisteren naar het familie trio Un Pari d’amour. De Wallonische artiesten Pascal, Sophie en Julien vieren in deze turbulente tijd vol onzekerheden de schoonheid en complexiteit van liefde en kunst in het ‘Café du Palais’.
Zij nemen u mee op hun reis, geestig uitgebeeld door Franse liederen uit de 20e eeuw van Yves Montand, Edith Piaf, Claude Nougaro, Michel Legrand en enkele Engelstalige klassieke meezingers van Elvis Presley en Walt Disney.
Het voedselbos is eveneens een bijzonder doel van deze optredens in deze tijd van klimaatverandering door vergiftiging van onze eigen omgeving op zoek naar meer en meer welvaart en geld. Het trio Un Pari d’amour laat zien dat er ondanks bedreigingen van allerlei soort een onverwoestbaar mooie wereld van aandacht en liefde bestaat. Het was een aandoenlijk, harmonieuze middag!
Konings-, of lentefeest 2025
In Doetinchem was het onmiskenbaar beter weer dan in Cabezac. Dat onze koning in Doetinchem de feestgangers in accentloos de taal van onze oosterburen bedankte was zeer attent, maar ook weer niet zo heel verwonderlijk. Het is immers zijn Vatersprache. Zeer waarschijnlijk kende zijn vader de uitspraak: 'April, April, der macht was er will’. Dit is de oorsprong van ons 'April doet wat hij wil’, een klaagzang over het onvoorspelbare aprilweer. Ook op zaterdag 26 april was het weer onberekenbaar, onstabiel, maar wat was het binnen wederom een vrolijk oranje happening met alleen maar blije mensen op de vrijmarkt.
De opbrengst gaat dit jaar naar het voedselbos van Joep Bijnen en partners, waarvoor de komende dagen een sponsorconcert in Escales plaatsvindt. Kijk vooral even op de website https://www.nvlr.eu/testagenda/evenementen
27 april Nienke Aukema
Doetinchem aan het canal du midi
Volop feestvreugde, daar in Cabezac bij Bize Minervois. Ruim een kwart van de leden was verzameld op een centraal in het werkgebied van de vereniging gelegen feestlokatie. Het was weer Koningsdag, en dus voor Nederlanders waar ook ter wereld tijd om de zolder op te ruimen en te recyclen. Er werd allerlei van de hand gedaan en tegen spotprijzen van eigenaar gewisseld. Het was ook lente, maar dat hoefde niet gevierd, wispelturig als de weergoden waren. Alles buiten gezet in volle zon, toen de wind opstak naar binnen gesjouwd en toen de zon weer doorbrak toch maar weer naar buiten. Dat hindert allemaal niet, de stemming zat er goed in en vele handen maken licht werk. Handen uit de mouwen, dat is de aanpak van de aktiviteiten commissie. Mocht je ongelukkigerwijs met een commissielid zijn getrouwd, je krijgt de bitterballen pardoes in je handen gedrukt met het consigne: uitventen maar. Dat wordt met liefde en plezier gedaan. Het parool is immers : feesten doe je samen en wij dragen allemaal aan de pretstemming bij. Veel oranje is er uit de kast gehaald. Nagenoeg iedereen gaf blijk van koningsgezindheid. Er was een stel dat zelfs het Wilhelmus op de buik meedroeg. Buttons met voornamen op borsthoogte opgespeld stonden garant voor spontaan hartelijke begroetingen, waarbij je soms dacht: hoe kent die mij. Louter voornamen, dat is eigentijds en nivellerend. Noopt ook direct tot tutoyeren en amicaliteit. Dan de hapjes, wat is er nederlandser dan de bitterbal met moutarde en afgelikte vingers? De traditionele haringen werden geserveerd op echte toastjes, ze waren van topkwaliteit, door een nvlr-er persoonlijk bij de beste haringkraam uit Rotterdam ingeslagen. Feestvreugde werd nog geaccentueerd door een franse trekzakker, heel harmonieus en muzikaal.
Realiseer je, zo’n koningsdag komt niet zomaar uit de lucht vallen. Er is hard gewerkt door de aktiviteitencommissie, un grand merci. Dat vele werk heeft effect gehad, een fantastisch en vrolijk gebeuren, wij kijken nu al uit naar nog zo’n happening.
27 april, Robert van der Weerd
Escales 15-04-2025; Virussen gevaarlijk?
Aan de hand van duidelijke plaatjes wist Eef Lentjes in theater Planquefer 21 leden te boeien met iets waarmee wij dagelijks te maken hebben; ziektever-wekkers, eencellige minuscule organismen overal om ons heen. Virussen hebben geen eigen stofwisseling, die lenen zij van gastcellen. Bacteriën vermenig-vuldigen zich evenwel razendsnel zelfstandig op allerlei voedingsbodems, zelfs dode. Tegen virussen bestaan geen specifieke geneesmiddelen. Het belangrijkste wapen is ons eigen immuunsysteem dat ziekteverwekkers herkent, inkapselt en afvoert.
Voorkomen beter dan genezen
Naast preventie zoals plédeksel sluiten, handenwassen, afstand en vaccinatie met een verzwakt virus is een goed functionerend defensiesysteem onmisbaar. Het produceren van antistoffen en het afweergevecht eist veel energie. Over hoe wij zelf die antilichamen en de benodigde energie aanmaken uit voeding om onze weerstand te verhogen, gaan wij het een andere keer eens hebben.
Na afloop van deze leerzame les was er veel na te praten tijdens de heerlijk lunch in La Livinière.
Bijpraatlunch 2 april
'Het was een goed bezochte en geanimeerde bijeenkomst iop het domaine Gayda in Bugairolles.
Nieuwe leden kwamen kijken en oude bekenden waren aanwezig in een inspirerend samenzijn.
Het weer was stralend, het uitzicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeen prachtig en de 28 aanwezigen genoten van de diverse menus.
Het is zo langzamerhand een vertrouwde omgeving waar het menu met smaak gegeten wordt en waar het treffen van elkaar iedere maand weer een vrolijke gelegenheid is.
Het was nog even wintergaderobe aan met het oog naar de lente die komt .
Thea van der Grift
Review Filmvoorstelling Planquefer 13 maart.
Wie ooit twijfelde aan het mogelijke succes van de huisbioscoop Planquefer, had zich de moeite van de negatieve gedachten kunnen besparen. Het is een daverend succes! Er zijn zelfs trouwe bezoekers die zeggen dat hun donderdag niet compleet is zonder de film in Escales.
Ook deze donderdag verzamelde zich weer een trouw gezelschap filmliefhebbers in het Franse Tuschinski van Peter en Greet. Wetende dat de film de Pianist een zeer heftige geschiedenis inhoudt, had ik me voorgenomen deze geschiedenis ooit een keer helemaal uit te kijken.
Het verhaal van de Joodse pianist Szpilmann, die het getto van Warschau, overleefde is huiveringwekkend en indringend.
Het feit dat wij in 1995 het getto in Krakau bezochten maakte het wel heel beeldend.
Meerdere keren uit de biocoop met grootbeeld gevlucht, weggelopen van de gruwelbeelden thuis op de computer, vond ik dat het in klein verband een keer moest lukken te blijven zitten. Het werd een bijzondere gebeurtenis, met diepgaande, waardevolle gesprekken na afloop over verleden en toekomst vol bedreigingen.
Kijk, dat maakt theater Planquefer zo bijzonder.
Peter en Greet hebben het vermogen leden bijeen te brengen, de goede vragen te stellen, maar ook hun eigen bezigheden en ervaringen doen er toe!
Hartelijk dank en graag tot een volgende donderdagmiddag in jullie knusse theater, misschien dan iets zoals Louis de Funès??
Nienke Aukema
Onuitwisbare art Deco indruk.
De Nederlandse vereniging Languedoc-Roussillon organiseerde vrijdag 7 maart een bezoek aan de art Deco-villa in Agde die vanaf 1898 gebouwd werd door Emmanuel Laurens, een verlichte reiziger en onverbeterlijke dromer. Op ruim 1.400 vierkante meter wisselen verschillende ruimtes elkaar af, geïnspireerd op de reizen van de eigenaar naar het Oosten en zijn smaak voor art nouveau. De architectuur is niet te classificeren maar verrassend: ze verenigt de artistieke avant-gardes en de modernistische aspiraties van de Belle Epoque. Het Château Laurens is een historisch monument, gerestaureerd en opengesteld voor het publiek. Het nodigt uit voor een droomreis door de Art Nouveau-, Oriëntalistische, Egyptische en Symbolistische stijl. HvdB
Voor de leden die niet aan deze excursie mee konden doen hoop ik dat er een mogelijkheid is om het nogmaals te organiseren. U kunt vragen naar de mogelijkheden op activiteiten@nvlr.eu
Hans van der Bij 08-03-2025
Indische lunch met 25 leden: 100% geslaagd.
Van Soto Ayam tot Saté Babi.
Op twee tafels stonden alle zelfgemaakte gerechten, op deels meegebrachte, warmhouders. Aan zes tafels konden we smikkelen en smullen van wel 24 soorten gerechten. Nienke en Jan Jaap overtroffen hiermee een gemiddeld Indisch restaurant op de Zeedijk of aan de Groot Hertoginnelaan. De sfeer was net zo warm als de gerechten. Sommigen van ons hadden al op zaterdag hun gerecht gemaakt, anderen één uur voor aanvang zodat deze dampend binnengedragen werden. Het ontbrak ons aan niets en het dankwoord van onze secretaris Anja Geerts was meer dan op z’n plaats. Zij dankte alle koks en Nienke en Jan Jaap voor hun gastvrijheid.
Het was weer een van die gezellige bijeenkomsten georganiseerd door (en voor) onze Nederlandse Vereniging Languedoc-Roussillon; en een leuke binnenkomer voor enkele nieuwe leden.
Hans van der Bij
Indische zondagslunch 23-02-2025
Als je mensen wilt leren kennen is het handig om samen iets te gaan doen en terwijl je bezig bent elkaar het hemd van het lijf te vragen.
Precies dat zagen wij zondagmiddag 23 februari tijdens de feestelijke Indische zondagslunch waar 25 van de 28 aangemelde leden samen kwamen. De gesprekken in de keuken en later in de eetkamer verliepen vanzelf, oude en nieuwe leden hadden het allemaal over hun gerechten met specifieke bereidingswijzen, ingrediënten die zij uit Nl. hadden laten komen of via internet hadden besteld. Hier en daar hoorde ik flarden van gesprekken over Indische wortels, ervaringen op de reizen naar de oost en vooral de vreugdekreten bij werkelijk heerlijke gerechten.
Na afloop hing natuurlijk het Indische restaurant in huize Hoor enigszins in touwen, maar dit was geen probleem voor ervaren helpers. In no time waren de tafels afgeruimd en was de keuken ploeg zingend aan het afwassen en werden alle rechauds van de stroom afgekoppeld.
Wat een vrolijk feest, wat een verbinding en wat een heerlijke zondagmiddag! Alle boze geesten, goden, bovennatuurlijke stille krachten verdwenen als sneeuw voor de zon, want zonnig was het.
Volgens de Indische traditie is zo’n feestelijke maaltijd bedoeld om met vele dierbaren samen te genieten van heerlijkheden, onder het motto; samen sterk. Het is voor herhaling vatbaar.
WinterBBQ in FOS op 9 febr. 2025
De weersvoorspellingen waren de hele week miserabel slecht. Des te groter was de verrassing dat bij het openen van de luiken op zondagmorgen de zon scheen. Een onverwacht warm welkom.
Bedreven wandel-leden verzameld in de garage van de familie vd Bij waren duidelijk ingeschoten op laagjes en goed schoeisel om storm en wind te trotseren. Nu waren zelfs jassen overbodig op de wandeling door het pittoreske dorpje FOS. Het doet denken aan plaatsjes zoals Saint-Guilhem-le-Désert, smalle sterk stijgende straatjes, verbeelding tartende doorkijkjes en verbluffende vergezichten. Op de heuvel net buiten het dorp reikt het oog van Mont St-Claire in Sète tot de besneeuwde toppen van de Montagne Noir.
Na de wandeling was het goed borrelen tijdens het opwarmen van de BBQ’s. Aan versnaperingen, heerlijkheden, surprises en uitdagende tafelgesprekken was er die middag geen gebrek. Hans en Annette zijn ras performers en uitstekende organisatoren. Het ontbrak ons aan niets. Veel dank!
Nienke Aukema
Mooi Map!
Wat hebben we weer een mooie wandeling gemaakt op 29 januari in de omgeving van Colombières aan de Orb.
Map heeft daarover precies weergegeven welk schoons wij mochten aanschouwen.
Een aanrader om wandelingen, die georganiseerd worden door leden van de NVLR , af te sluiten met een meegenomen lunch, aan tafel van de organisator thuis.
Het was prettig vertoeven en nader kennis te maken met Map, haar fijne huis, atelier en mooie werk als verbeeldend fotografisch kunstenaar.
Nogmaals dank dat we met je mee mochten lopen.
Tot een volgende keer,
Peter Jansen
Wandeling Colombiéres sur Orb
De weergoden waren met ons de 29ste januari - de dag dat ik de maandelijkse wandeling zou leiden, omhoog de Caroux op. In de bergen moet je nooit met het weer spotten, dus hield ik al een week steeds de voorspelling in de gaten. Als organisator/gids heb je toch een verantwoordelijkheid op je genomen. De 28ste stormde het fiks, maar die wind zou op tijd gaan liggen en langs de Orb was het droog gebleven. Al vielen er rond 9.00 uur een paar laatste stippen, precies om 10.00 uur brak het wolkendek open en liepen we de rest van de dag onder een stralend blauwe hemel.
In december was met de wandelcommissie afgesproken dat ik de januariwandeling zou organiseren en gidsen. Misschien een wat pittiger wandeling dan doorgaans, maar in een uitzonderlijk mooi en afwisselend gebied. We waren er al eerder met de club geweest en dat had bij velen meersmaak gegeven. Met een wat grotere groep en op een toch wat uitdagender terrein is het lastig om precies in te schatten hoeveel tijd het wandelen zou nemen en haast op een bergpad is geen goed idee. Eerder moest meermaals het restaurant worden gebeld, dat we toch nog wat later zouden komen. Vanuit die ervaring besloot ik dit keer mijn huis open te stellen. Dat ligt precies aan het einde van de route en het leek mij praktischer en leuker dan - ipv in januari in een koud en bijna leeg restaurant te zitten - met elkaar bij mij ons eigen broodje te eten.Ter geruststelling van misschien een enkeling - de wijn stond al klaar op tafel.
Er zouden meer vrouwen wandelgids moeten zijn, want alleen moeders hebben ogen voor en achter. Zodoende kon ik volgen of iedereen goed mee kon komen. Halverwege de tocht even een kleine evaluatie - was dit leuk of lastig. Allemaal klaar voor een nieuw avontuur? Eenstemmig werd besloten op dezelfde wijze verder te gaan, op weg naar de wachttoren van Colombières, die onlangs met EEG-geld is gerestaureerd. Vlak daarvoor gaat een lastig, maar heel erg mooi, eeuwenoud pad terug naar het dorp. Langs dit pad waren de kinderen uit een hoger gelegen, maar nu verlaten gehucht, hier zomer en winter - vaak blootvoets - naar school gelopen. Ik houd van zulke historische paden en gelukkig de anderen ook. Zo kwamen we terug in het oude centrum, waarna rustig over een mooie weg werd afgedaald naar de Orb. Hier nogmaals de keuze - de brede weg of toch liever de smalle en genoten we met elkaar van de rust en de schoonheid direct langs het water. Een korte maar vinnig steiging bracht ons bij het station en verder naar het gehucht Les Claps. Nog één keer over beroerde keitjes, dan terug op de Chemin des Claps waar de wandeling 2 1/2 uur eerder was begonnen. De medepicknickers namen hier de trap naar mijn voordeur, de anderen volgden de weg omhoog naar hun auto.
Dat gezamenlijk een broodje eten werd een succes - een leuke manier om elkaar beter te leren kennen. Ipv aan een lange tafel vnl contact te hebben met je buren, zaten we nu rond mijn grote ovale tafel en hadden oogcontact met iedereen. Zo ontspon zich een leuk gesprek met ons allemaal samen. Met grote voldoening voelde ik op een zeker moment hoe goed ook dit deel van mijn plan was geweest. Mijn huis is misschien een beetje bohemien, maar leent zich uitstekend voor een dergelijke ontmoeting. In de toekomst zal ik zeker op eigen initiatief meer wandelingen voor leden organiseren. Ik ken dit gebied - zowel omhoog de Caroux op als omlaag naar de Orb - op mijn duimpje. Ik loop hier dagelijks. Ben je hierin geïnteresseerd, houd dan de agenda in de gaten.
Colombiéres sur Orb
Map de Maar
Film: Frida Kahlo, Atelier Planquefer in Escales 30/01
Vanwege bescheidenheid liet ik de oh zo comfortabele bioscoopstoelen in Atelier Planquefer te Escales aan anderen en toen begon de filmvertoning. Toen ook hoorde ik ook uit één van 'mijn' stoelen fluisteren: "Dit is nou echt mijn wekelijkse uitje."
Waarachtig, en ik heb wellicht wel iets meer om handen, maar raak waren die woorden wel. Ook voor mij is die wekelijkse donderdag, de filmdag op/in Planquefer, vaste prik, ook deze inmiddels alweer afgelopen 30-ste januari en wel met een superbe film, 't leven van de Mexicaanse Frida Kahlo verbeeldende. Ik wist slechts alleen van haar naam, maar nu koester ik de gedachte dat ik alles van haar weet. Hoe kunstig vloeiden in deze film de beelden van 'verbeeldend overvloeiend in echt', de reële en soms absurde schilderijen en tekeningen van die bijkans kreupele Frida. Het Artelier Planquefer van Peter Jansen en Greet Gorter in Escales kent ook een bibliotheek - voor nop in en voor € 1,00 uit - voor een goed doel en waarachtig, wederom met een album over 't leven van Frida Kahlo. Hoe dan ook, ik beleefde weer een heerlijke middag en was even vrij van mijn eigen zorgen. En hoe leuk om weer tal van mensen mee te maken die telkens weer terugkomen.
SLUIT DE GORDIJNEN!
Ger Verhoeve
FILM ‘over en met’ MUZIEK| Nienke
Muziek opent het hart van mensen
Donderdag 16-01-2025 vertoonde Peter Jansen in hun huisbioscoop Planquefer de ontroerende film: As it is in heaven.
De film speelt in Zweden, maar had evengoed in Frankrijk kunnen plaatsvinden, zeker nu het ook hier geregeld onder 0° is. Vele plattelandsgemeenten hebben een koorgezelschap waarin jong en oud, mannen en vrouwen veel plezier beleven aan het samen zingen en meerdere NVLR-leden meedoen.
De jonge topdirigent Daniël wordt mede door zijn emotionele betrokkenheid tijdens een concert getroffen door een hartaanval. Hij moet rustiger gaan leven en vestigt zich onder zijn artiestennaam in het oude, koude schoolgebouw van zijn geboortedorp. Hij wordt niet herkend als het ooit gepeste viool-jongetje. Andersom treft hij oude pestkoppen zoals Conny, die het dorp terroriseert en zijn vrouw Gabriëlle mishandelt. Daniel maakt kennis met Stig, de gefrustreerde dominee die vanaf de kansel met donderpreken het dorp in zijn macht houdt.
Daniël wordt koordirigent en probeert door middel van stemexpressie iedereen de juiste plaats te geven. Deze werkwijze ontketent verliefdheden, jaloezie en de zoektocht naar identiteit voelt bedreigend. Na meerdere schermutselingen heeft Daniël afgerekend met de spoken uit zijn verleden en stijgt onder zijn bezielende leiding de koorzang tot ongekende hoogte. Tijdens het optreden op de Salzburger Festspiele moet het koor improviseren. Daniël is onvindbaar. Hij ligt amechtig en bloedend, maar tevreden te luisteren naar het koor dat hij door de luchtroosters hoort zingen. De filmmuziek, die het verhaal sereen ondersteunt, emotioneert.
Maak snel een afspraak met Peter en Greet. Zij vertonen de film met liefde nogmaals voor nieuw publiek.
Cursus Fotografie met de telefoon
Vrijdag 17 januari was de fotocursus "fotograferen met je telefoon" bij Map de Maar. Zij geeft deze cursus vanuit haar huis in het schitterende Colombières sur Orb. Helaas waren de twee andere cursisten verhinderd waardoor wij privé onderricht kregen. We mochten gelijk aan de slag. "Ga om te beginnen maar een paar mooie foto's schieten hier in de straat, afzonderlijk, dus niet gezamelijk!" 10 Minuten later waren we weer terug. We lieten zien wat we hadden geschoten. Mooie plaatjes, dat wel, maar het kon wel wat spannender zodat "het verhaal" in je foto beter naar voren komt. Map liet zien hoe je door een uitsnede de essentie van je foto maar voren kon halen en daarmee dat wat je wilde overbrengen ook duidelijk is. Heel leerzaam. Daarna hebben we een rondwandeling gemaakt langs een waterval, een kasteel met daarachter een bostafereel wat aan een Japanse tuin doen denken. We mochten naar hartelust fotograferen. Daarna vervolden we met een boswandeling langs de Orb de weg weer terug naar huis. Daar zijn we dieper ingegaan op het maken van de uitsnedes en de bewerkingsmogelijkheden op de telefoon. Ook het onderwerp "wat wil ik vertellen/overbrengen met deze foto" werd verdiept. Na deze cursus denk je anders na over de foto's die je maakt. Hoewel je voor de gezelligheid natuurlijk ook "gewone kiekjes" blijft maken. Maar als je bijvoorbeeld op je social media graag foto's plaatst dan is deze cursus een aanrader. Je zult veel meer en positievere reacties gaan krijgen.
Hennie Ossel en Roel Eikelboom
Kerstborrel in Vacquières, 22 december 2024
Op de zondag voor Kerst was de kerstborrel in Vacquières bij Hennie en Roel. We werden hartelijk ontvangen. Het was voor ons, zoals vaak in onze regio, een mooi ritje van precies 1.30 u. Vacquières ligt nog net in de Hérault, even boven Montpellier en ter hoogte van Nimês. Hun huisje was feestelijk versierd, zowel van buiten als van binnen. We wisten van tevoren dat er maar weinig leden zouden komen; het grote voordeel daarvan is dat je elkaar beter leert kennen. Na een tijdje kwamen Renate en Jaap aanschuiven. Zij zijn medebewoners van Parc le Duc. Nog voordat de duisternis inviel besloten zij om ook lid te worden van de NVLR.
Hennie en Roel hebben ons verwend met veel zelfgemaakte hapjes met als hoogtepunt een tonijn tataki. We konden op het parc overnachten, wat goed uitkwam omdat wij er een dagje Nîmes aan vastknoopten.
Hartelijk dank voor jullie gastvrijheid.
Hans van der Bij
Vol verwachting op 15 dec naar Fos getogen voor de regionale NVLR kerstborrel.
Had expres mijn Noorse Riskrem en frambozensaus in grote schalen gedaan, maar toch bij die steile weg omlaag de billen wat geknepen. Alles geslaagd en wat een leuke bijeenkomst in een heerlijke ambiance.
Prachtig licht huis, een feestelijke tafel met allerlei heerlijkheden. Fijne opstelling met statafels, zodat je makkelijk kon rouleren en hier en daar even gezellig kon praten. Dank je Annette en Hans voor deze fantastische organisatie. Nog niet zo lang lid van de NVLR en woon voor de meesten ietwat afzijdig; het is maar vanaf welke kant je het bekijkt. Voor mij was een bijeenkomst in Fos goed haalbaar. Ben niet zo dol meer op al te ver rijden. In je eentje moet je toch altijd niet alleen heen, maar ook weer terug. Een gezellig aantal mensen, niet al te druk met het daar dan weer bijbehorende geluidsniveau. Niet iedereen is een makkelijke smalltalker. Fijn om de kans te hebben om met een paar mensen wat uitgebreider te spreken. Zo leer je elkaar ook weer eens anders kennen.
Na een paar bijpraatlunches begint een aantal gezichten vertrouwd te raken. Namen…mijn zwakste kant. Een feestje om dan niet te ver van huis een gezellige kerstborrel mee te kunnen maken. Zo gezellig, dat het toch wel weer in het donker naar huis rijden werd. Veilig met de schamele restjes thuis gekomen. Leuk zo’n feestelijk lichtpunt in die duistere december.
Map de Maar
Verslag bijpraatlunch Roujan, 11 december 2024.
Ik was na enig aarzelen net lid geworden en zou mijn eerste bijpraatlunch bezoeken. Snikheet, bij het etablissement de ingang verscholen achter een paar zeer luxe uitgevoerde motoren - al het mogelijke erop en eraan. Na een poos zoeken een deur, die opende in een donkere ruimte met wat tonnen als statafels - kennelijk een karaoketent - was ik echt goed? Niet per ongeluk een clubhuis van de Hells Angels? Te veel vertrouwd Nederlands, dat het toeval kon zijn.. Na wat onwennig over deze, in Frankrijk toch wel wat ongebruikelijke ontvangst - ik kom niet dagelijks bij de karaoke - me in het stemmengewoel gestort. Handjes schudden, namen onverstaanbaar, glaasje Perrier, laat het maar over je heen komen. Aan tafel in een soort vergrote caravanvoortent.
Aankleding is niet de sterkste kant van deze uitbater. Helaas wat op het bord kwam nog minder. Wat een afgang! Had in Fr. nog nooit zo slecht en in zo’n armzalige tent gegeten. Geef me dan maar het blotebilspletencafé in Lamalou, waar de lokale jongens eten. Die hadden met een dergelijk maal absoluut geen genoegen genomen.
Thuis in de pen naar de voorzitter. Als dit de NVLR-standaard was, dan zal mijn lidmaatschap slechts van korte duur zijn. Voor de kerstlunch nog één keer een poging gewaagd. In de kale, hoge feestzaal - vooraf erbarmelijk, middenmoot goed, dessert kon niet minder. Scheppen ze het ijs daar met theelepeltjes? Dus nee, dit zou het toch echt niet worden. Tot in de volgende nieuwsbrief het vertrek uit dit etablissement werd aangekondigd. Ik bleek toch niet de enige te zijn….
Na uitgebreid zoeken werd in Roujan een nieuw onderkomen gevonden. Iets duurder, maar 10x beter. Gezellig om daar te komen eten. In zo’n iets officiëler restaurant ga je in je eentje toch niet zo gauw naar binnen. Mooie buitenplek onder geboomte. In het begin van het jaar nog wat kaal, dus zorgde Hans voor hoedjes, voor wie er geen bij zich had. Later onder een heerlijk groen dak - altijd een gezellige Franse ambiance. Voor het decembermenu: de vraag - waren we het eens, dat dit wat meer mocht kosten? Een heerlijk diner aan een mooi versierde tafel. Leuk om zo met elkaar de pré-kerst te vieren. Een lange tafel vol blije leden, een bediening, die we ons niet beter hadden kunnen wensen. De stemming opperbest, zodat ook nu de wijn weer rijkelijk vloeide. Mag best wat minder. Het feest zal er echt niet onder lijden. Bedankt Hans en natuurlijk ook Annette, dat jullie dit mooie nieuwe onderkomen voor ons hebben weten te vinden. En veel dank aan de restaurateur, dat hij deze uitbundige groep Nederlanders maandelijks weer wil ontvangen.
Map de Maar
De kerstborrel Fos was als vanouds.
Dat er nu er op meerdere plaatsen Kerstborrels worden aangeboden vind ik positief. Aan de andere kant mis ik wel de vrienden die verder weg wonen en toch op één locatie bij elkaar kwamen. "Elk voordeel heb z’n nadeel" zal ik maar zeggen.
Zondag 15 december was een aangename middag. Iedereen had een favoriet gerecht meegenomen, al dan niet zelfgemaakt. Alles was heerlijk. De aanwezigen zagen er feestelijk gekleed uit en de kerstsfeer was volop aanwezig. Er was veel gelegenheid om met elkaar te praten over van alles en nog wat. Annette en ik kijken tevreden terug op deze verenigingsactiviteit.
Fos, Hans van der Bij
Nieuwe formule van de Kerstborrel 2
Ooit waren het Hans en Annette die in FOS de kerstborrel organiseerden. In de loop der tijd kwamen er vaker opmerkingen dat leden niet een uur of meer in de auto gingen zitten voor een glas wijn of een toostje. Wat mij aan dit soort platitudes verbaast is de ongevoelige botheid ten aanzien van de organisatoren. Mij is altijd geleerd dat je ergens heen gaat voor de mensen in het algemeen en de organisatoren in het bijzonder. Je gaat toch niet naar een bijeenkomst voor het eten en drinken? Je kleed je zelfs voor de gelegenheid. Hieraan hadden gister in Limoux alle gasten spontaan voldaan. Het was mooi te zien hoe gasten hun beste beentje hadden voorgezet om zich te tooien in kerstkledij.
Na FOS werd de kerstborrel tweemaal georganiseerd op een centraler adres te weten Nissan lez Enserune, op de grens van Hérault en Aude. Nog steeds was er onvrede over de afstanden. Lieve mensen Frankrijk is 14x groter dan ons kikkerlandje, er zijn geen kleine afstanden, dus gepiep om niks.
Het beleid van het nieuwe bestuur was heel verfrissend. Er zijn dit jaar op 4 plaatsen kerstbijeenkomsten.
De eerste was op zaterdagmiddag in Limoux. Anjo en Bart hadden het perfect voor elkaar! De ontvangst in hun prachtige grote huis was allerhartelijkst, de parkeerplaats bood ruimte voor zeker 15 auto’s en de gasten toverden de een na de ander de meest spectaculaire, veel kleurige hapjes, rauwkostjes, diverse soorten olijven, gevulde eitjes, quiches en andersoortige hartige taarten op tafel. Een lust voor het oog en de maag, want liefde en gezelligheid gaan nog altijd door dit orgaan.
Anjo en Bart zijn met vlag en wimpel geslaagd voor deze kerstexercitie. Graag spring ik weer anderhalfuur in de auto om hulp te bieden voor een volgend evenement en een interview voor NieuwsNed.
Veel dank en voor allen een vrolijke kersttijd, Nienke
Nieuwe formule van de Kerstborrel 1
Het is de derde zondag van de Advent, nog één te gaan alvorens het feest van het Licht te vieren staat. In de aanloop naar dit feest met veel familie aan tafel is het een sympathieke gedachte om binnen de kring van de nvlr nog eens tesamen te komen.
Wel in huiselijke kring, met een goed glas wijn en lekkere happen. Het was in de tijd dat de bijpraatlunches nog niet waren uitgevonden. Particulier initiatief besloot een kerstborrel aan eigen huis te houden, van heinde en verre kwam men bijeen, een ster straalde boven de kribbe. Op zijn hoogtepunt trok de kerstborrel in de orde van in de orde van wel 40 unieke bezoekers. Al gauw werd er van een traditie gesproken. Toch was de reis voor velen te zwaar en de ster werd gehangen boven de stede in een voormalig Romeins Oppidum.
Trendbreuk, velen lieten de borrel en de hapjes voor wat ze waren. Tijd voor een nieuwe impuls. Die bestaat erin om op meerdere plaatsen te vergaren en de wijnen door de penningmeester te laten sponseren.
Resultaat is splitsing en verstrooiing van het gezelschap, de drukke gezellige “roesemoessfeer” is verdwenen. Minder sfeervol dus en minder ontmoetingen, zo belangrijk in onze gezelligheidsvereniging. Deze ontmoetingen vinden in dezelfde periode wel plaats tijdens de bijpraatlunches. Van de 15 aanwezigen bij de kerstborrel regio Pézenas, waren er 10 ook disgenoot bij de kerstbijpraat lunch ruim een week eerder. Erg veel van het goede in korte tijd dus. En over een maand weer bijpraatlunches met kort daarop de centrale Nieuwjaarsreceptie met aansluitend lunch. Komt allen tesamen!
Een oproep om de nieuwe formule toch nog eens kritisch tegen het kerstlicht te houden.
Puimisson, 16 december 2024, Robert van der Weerd
Kerstgedachten 2024
Na enkele jaren bijpraten in een typisch frans dorpscafé met restauratie
kwam in de decembermaand 2023 de kerstgedachte naar voren en werd het zaaltje met ijsbeertjes en knipperende sterretjes gedecoreerd. Het dagmenu werd ook éénmalig geüpgraded en de wijnen werden in ondoorschijnbare tupperware bokaaltjes à volunté opgediend. Toen iemand riep: “ geef mij dat moeders voor moeders kannetje eens door “, was het gelijk uit met de pret. De onvergetelijke dorpslokatie waar wij al jaren kwamen met de groep was meteen out of bounds, er sluimerden ook reeds enkele bezwaren van andere orde.
Wij zijn er nooit meer geweest en werden voor de taak gesteld om een alternatieve plek te zoeken waar je niet tussen de bouwvakkers en gewone franse retraitées van gerijpte middelbare leeftijd door aan de toog je aperitif hoefde te bestellen. Zo’n plek werd gevonden in Roujan en de bijpraatambiance die zo’n typisch franse uitstraling had werd ingeruild voor wat een doorsnee nederlander een nette gelegenheid zou noemen. Wennen was het wel, maar het moet gezegd: het extérieur ziet er duidelijk voor Engelsen aantrekkelijk uit. Schattig bloemrijk buitenterras onder een loggia met druivenranken, klaterend rots-fonteintje, alsmede ook een kanariepiet en een eetzaal volop kraak noch smaak en een proper toilet waar je je hoofd niet stoot.
Tevredenheid alom en dààr werd dus op 11 december een zeer smakelijk déjeuner geserveerd en in allerbeste stemming verorberd.
Ook een moment van delen van leed was er. Wij hielden even in bij het herinneren aan een ons ontvallen disgenoot.
Het was een waardige, smakelijke en vertrouwde middag daar in Petit Péché.
Puimisson, Robert van der Weerd
Gitzwart in kleur.
En weer was ik in Escales, weer in het Atelier Planquefer, en ditmaal voor de vertoning van de film ‘Zwartboek’ (2006) van Paul Verhoeven en nog wel vertoond op grootscherm. Dit ‘Zwartboek’ vertolkt één van de vele levenslijnen van Nederlandse stervelingen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Achtereenvolgend, scène na scène, raakte ik wederom onthutst en beleefde weer de vraag naar ‘wie is goed’ en ‘wie is fout’? Intens beleven dus.
Wanneer heb je het lef om dat moeilijke ‘nee’ te zeggen? Geloof me, onthutst raakte ik door dat mogelijk ‘echte’ op grootscherm, onthutst door al dat bloedige geweld en in levensecht kleur uitgemeten.
Onthutst dus en ik raakte ervan in de war.
Na afloop dronk ik een wijntje met de aanwezigen en dat deed me goed. Zo bleek dat ik niet de enige was die alle intriges en al het verraad een heldere plek had kunnen geven. Napraten maakt veel goed als je hoort: “Oh, dat begreep ik ook niet helemaal!.”
Thuis gekomen ging ik prompt googelen, want dat ‘gitzwarte in kleur’-verhaal liet me niet los, nu niet en ook straks nog niet. En daar heb je ’t dan als eerste ‘hit’ en vindt daarin maar enig houvast:
“Na ternauwernood aan de dood te zijn ontsnapt, sluit de jonge Joodse Rachel Rosenthal zich aan bij het verzet. Onder haar schuilnaam Ellis krijgt ze opdracht om een Gestapo officier te verleiden. Al snel wordt ze verliefd op haar doodsvijand.’’
En weer had ik dus een middag ‘vrij af’ genomen, weer voor een bijzondere vertoning in dat gastvrije ‘Atelier Planquefer’ te Escales.
ik word daarvan nog een groupie.
Ger Verhoeve.
De Salon van de NVLR ?
“Zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven … .”
Vanmiddag was ik uithuizig en maakte in die heerlijk intieme sfeer van het Atelier Planquefer te Escales een openbare bijeenkomst mee van 'de schrijfclub' die de Nederlandse Vereniging Languedoc-Roussillon rijk is. Geen ‘schrijversclub’ dus, want tot nu toe zijn het alleen vrouwen die actief lid zijn … . En ach, wat is ’t allemaal nog steeds zo subtiel, dat onderscheid tussen vrouw en man.
Komen mensjes niet ter wereld in tal van gradaties?
Maar los daarvan, ik raakte deze middag geleidelijk zo ontroerd door de korte en elkaar telkens weer vloeiend opeenvolgende korte voordrachten van de schrijfsters, allemaal vrouwen dus, en de leidende rol was duidelijk in handen van Henny Boekhout, wellicht ook wel de bedenkster van het scenario en de regie van de bijeenkomst.
Terugrijdend naar huis kwam Wim Sonneveld bij me op in zijn rol als Frater Venantius en zijn "Zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven, van je amen en je gloria, joegee", zo fantastisch hartverwarmend was het vanmiddag en ook ik kreeg weer zin in het leven … .
Waarachtig, slechts af en toe heb ik de laatste jaren zo'n heerlijke middag beleefd en ik dank Peter Jansen en Greet Gorter voor hun met veel oog voor lief détail en ook voor het digitaal optimaal functionerend gecreëerde Atelier Planquefer te Escales.
Chapeau!
Fontcouverte, Ger Verhoeve
https://www.languedoc-roussillon.org/
https://www.defranseverleiding.nl/
Mijn en Wijn
De dames van de aloude en bekende cultuurclub hadden op 6 december een toeristisch uitje naar een gesloten plâtre-groeve voor leden van de nvlr georganiseerd. Deze trekpleister, Terra Vinea, is te vinden in het plaatsje Portel des Corbières in de Aude en was voor sommigen te bereiken na een autorit van tenminste 1 à 1,5 uur. Dit is in het grote Frankrijk heel normaal en daar zitten de trouwe deelnemers ook allerminst mee.
Zeer charmant is het welkom dat de organisatoren ons bereidden door het schenken van een kop koffie gelardeerd met een spritsje uit de koekjestrommel van Carla.
Na een poosje opgehokt gestaan te hebben in een wachtruimte, waar Ryanair nog wat van kan leren, mochten wij instappen in een imitatie treinwagon die ons de rotspartij op bracht en boven aangekomen wachtte ons een tweehonderd jaar geleden begonnen graafwerk dat duizenden meters uit steenrots uitgehouwen gangen behelst.
Heden ten dage rustplaats voor honderden eiken barriques waarin de Minervois-wijn ligt te rijpen. Daarnaast treft men er voortsjokkende toeristen die met gehoorapparaten in de aanslag luisteren naar de geschiedenis van de wijnbouw. Begonnen door Grieken en Romeinen, onderbroken door Visigothen en Saracenen, die toen al lid waren van de blauwe knoop, voortgezet door erfgenamen van de Galliërs, die in de tussentijd waren uitgeweken naar Bordeaux, maar gelukkig toch weer heimwee naar de Languedoc bleken te hebben gekregen. Duidelijk werd dat de toenmalige mijnbouw een sport van zweten en zwoegen was. Maar ook de wijnbouw deed niet voor beulswerk onder in die dagen.
Weer terug uit de onderwereld mochten wij kleine slokjes proeven van het kostelijke vocht in vele variëteiten. Dat diende als apero voor een klasse maaltijd , je zou het eigenlijk geen lunch durven te noemen. Gezellig en heerlijk was het.
Hulde voor de cultuurclub, die al weer een volgende trip naar frans erfgoed, voor leden en hun introducés, aan het voorbereiden is. Let wel, lieve lezers, dezelfde introducee mag maar twee keer in zijn leven meeliften met een nvlr-lid. Daarna wacht hem een lidmaatschap of uitsluiting van ons warm Genootschap. Deze laatste boodschap lazen wij in de tiende en laatste nieuwsbrief van het jaar, die bij thuiskomst op ons lag te wachten.
Puimisson, Robert van der Weerd
Donderdag 28 november in Escales
Een bioscoop in Escales?
Ja!
Hoeveel mensen wonen daar? 200 en nog wat.
Maar dit filmhuis is er voor de leden van de NVLR. Oh!
Dat wilde ik wel zien. En Schindler’s List had ik ook nog nooit gezien.
Peter Jansen heeft een filmhuis gebouwd. Maar het is meer, de boeken en cd’s van de club zijn hier ook ondergebracht.
Wie heeft dat dikke boek van Paul Auster trouwens gelezen? Ja, 4321, bijna 1000 pagina’s.
Ik bracht wat boeken en kocht o.a. deze voor een spotprijs.
De film en de entourage: Het ziet er schitterend uit, echte bioscoopstoelen, perfect beeld en geluid.
Ja de film, er zijn niet veel meer films die meer indruk op me hebben gemaakt. Dat had ik niet verwacht.
Heftig en confronterend, google de titel maar eens.
Dit filmtheater is een enorme aanvulling op het aanbod van de NVLR.
Ik kwam na afloop wel vast te zitten met mijn auto in de extreem nauwe straatjes van Escales.
Er moet wel een goede “aanvliegroute” komen maar verder is het hier top. En niet alleen voor film.
Dank jullie wel Peter en Greet, het was ‘greet’!
Ginestas, 28 november, Jaap Modder
Het zwijgen van filosofen.
Wij dus weer naar Nissan-lez-Enserune, thuis bij Nienke en Jan Jaap. JJ is er om ons de juiste ingang van hun complex te wijzen en Nienke springt heen en weer om ons op te warmen voor de zevende causerie over haar vroegere vak, dat van diëtiste. Het belang van voeding is in eerdere aanhoor-middagen de revue gepasseerd. Het dient niet alleen om overeind te blijven, het is ook een medicijn, mits geurig en krokant en goed afgesloten bewaard. Rondom het innemen van voedingsstoffen, vandaag de dag hoor je niet anders dan het tot je nemen van “eten”, is er ook een arsenaal van tradities, volksgewoontes en stijlvolle hoofsheid, ook wel etiquette genaamd. Voor de snelle hap en het tussendoortje, daar heb je geen zilveren bestek voor nodig, volsta maar met een papieren servetje om het langs je mond druipende vet weg te poetsen. Maar voor degenen voor wie de dagelijkse maaltijd meer betekent dan louter voeding als noodzaak, is er ook het aangename tafelen met al zijn bijbehorende manieren. Manieren die niet louter het snelle verteren zonder boeren ten doel hadden, maar ook dienden om het verblijf aan tafel tot gezinsgebeuren te maken. Een rustpunt en een moment van uitwisseling van belevenissen en ook met opvoedkundige waarde. Als eerste een moment van stilte, bezinning over de waarde van voeding als geschenk uit de hemel. Dan de regel om niet aan te vallen zodra je bord was volgeschept, neen wachten tot iedereen voorzien was, dan het adagium “ Kinder soll man sehen, aber nicht hören” , wat zoveel betekende als "pas als vader en moeder uitgepraat zijn en geen vragen aan de kroost hebben en je bordje leeg is, mag je ook wat opperen". Heel stichtelijk en van grote pedagogische waarde.
Kortom, nu wij zo ongeveer alles wat er te zeggen viel over voeding en vertering wel hadden beluisterd, werden wij weer opgeschrikt door de annoncering op de voortreffelijke website van de NVLR dat er op zondagmiddag 24 november door Nienke een causerie gehouden zou gaan worden over de filosoof.
Dat leek ons een waardige afsluiting van de serie. Immers als mijn moeder de laatste dag van de week haar provisiekast leegruimde en alles wat zij nog aantrof in geopende weckflessen en de hooikist en in Keulse potjes, door elkaar heen in een pan mieterde, er een scheut water bijvoegde en een uurtje op het petroleumstel liet sudderen, ja dan aten wij FILOSOOF!
De lezer snapt het al, wij werden getriggerd door het thema van de dag bij Nienkes performance namelijk eten van filosoof. Eindelijk een wetenschappelijk verantwoorde samenstelling van het geneeskrachtige recept filosoof. Dat zou een verrijking zijn van het Kookboek van de Leidsche Huishoudschool.
Wat wij, na wederom een gezellige middag, mee naar huis namen was de filosofische beschouwing dat het allemaal anders moet met de nutritie-industrie. Wij zullen misschien zelf nog meemaken dat de aarde aangeeft dat het genoeg is geweest. Geef je kleinkinderen een stukje eigen grond en laat kleinschaligheid welig tieren. Wie heeft er nog kleinkinderen die een tomaat hebben zien groeien en weten dat wortelen niet aan een boom groeien? Dus toch een middag met een visionair filosofisch recept.
Er waren erg veel leden naar Nienkes beschouwing gekomen, er was er zelfs één die erg veel op Socrates leek. Over een maand combineert Nienke haar laatste causerie dit jaar met een afsluitende Kerstborrel. Venez nombreux!
Puimisson, 24 November, Robert van der Weerd
Donderdag 21 nov. 2024 Film van Jacques Tatie Mon Oncle
Natuurlijk wisten wij dat wij ons zelf opgegeven hadden voor deze filmmiddag, maar het zelf meemaken overtrof iedere verwachting.
Het was een werkelijk verrassend leuke middag. Dat kwam niet alleen door de hartverwarmende ontvangst van Peter en Greet met koffie en iets lekkers, maar vooral door de ambiance van een echte bioscoopzaal is indrukwekkend. Daarna volgt het luxe idee om op een wat miezerige, zelfs regenachtige donderdagmiddag volledig ondergedompeld te zijn in een filmzaal.
Het schaterend lachen om de komische Franse film van Jacques Tatie Mon Oncle klonk uit alle hoeken. Wij zagen kopieën van onze eigen moeders lopen.
De bouwstijl van de vijftiger jaren was zo herkenbaar en het gecrispeerde gedrag van de ouders en hun zoon die geniet van de ondeugden van zijn oom. In een woord hilarisch!
Het napraten over de film met een glas wijn in de hand en dan de enorme verzameling van door NVLR-leden geschonken filmmaterialen, muziek CD's en film DVD's tot aan de gordijnen toe, maakten dat het een onvergetelijke middag werd. peter en Greet veel dank.
In de komende wintermaanden kan ik je alleen maar trachten te enthousiasmeren om ook eens zo’n beleving te ervaren. Wij schreven al in voor de volgende middagfilm.
Nienke Aukema
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Onbetaalbare cultuur met Mon Oncle.
Eénentwintig november, een grijze dag buiten en toch vol vrolijkheid binnen. De dag begon met het toezingen van onze kleindochter die twaalf jaar is geworden op deze dag. Zij verheugt zich om met haar vriendinnen een feestdag te maken in de eerste klas van het Vossius gymnasium. De jongens in de klas komen er bekaaid af, maar dat zal de leeftijd wezen. Wijzelf trakteerden ons, deze verjaardag, op een film en reisden daarvoor af naar Escales, de woonplaats van Peter en Greet. Zij hebben een fantastisch cultureel honk bij hun woning gebouwd en daar staan de collecties boeken, cd roms, disks, schilderijen en andere producten van artistieke en culturele waarde van de vereniging opgetast.
Wij togen naar Escales om twee redenen. De eerste was de film van Tati, mon oncle en de tweede reden was de bioscoop zelf van nos amis, Greet en Peter.
In een vorige review heeft Ger Verhoeve de Cineac in Escales onnavolgbaar raak beschreven. Daar valt niets op af te doen. Superlatieven kunnen worden toegevoegd voor de ervaren beleving. Dit is echt een waar theatrale verrassing. Echt, dierbare lezer dezes, dit moet je met eigen ogen zien en zelf meemaken. Alles klopt en is relaxed, heerlijk behaaglijk door de fluisterzacht zoemende airco in warmtestand. Wat een rijkdom toch, dit mee te mogen maken binnen het vrijwilligers verband dat onze nvlr is.
Puimisson, Robert van der Weerd
Atelier Planquefer te Escales
Tot nu toe heb ik de eerste filmvoorstellingen in 't atelier Planquefer te Escales niet gemist, wat heet, ik ben er 'kind aan huis' geworden. En waarom?
Vanwege ontvangst, ambiance en programmering. Aldaar, in Escales, nemen Peter Jansen en Greet Gorter ruimschoots de tijd om gasten te ontvangen en kennis te laten maken met al dat op Planquefer liefdevol gerealiseerd werd: van bouwkundig via papier tot digitaal. Met boek, cd + dvd uitruil voor slechts € 1,- is 't een machtige plek. Kom en snuffel. En kom ook iets langer kijken.
De mij eerst vertoonde film betrof 'Whale Rider', spelend op een eiland voor de kust van Nieuw-Zeeland met oorspronkelijke bevolking en over een jong meisje dat, uiteindelijk, toch over 'die' gaven blijkt te beschikken 'haar volk' voorwaarts te helpen.
M'n tweede film betrof 'The Way', uitmuntend vertolkt, door een vader worstelend met de resten van zijn
gecremeerde zoon, in noodweer omgekomen op zijn camino naar Santiago de Compostela. En de vader bewandelt de tocht van zijn zoon opnieuw, her en der as van zijn zoon uitstrooiend.
De derde voorstelling betrof de 'The Da Vinci Code', een flutfilm waar geen touw aan vast te knopen valt, ook niet na een tweede keer kijken. Prut.
Ambiance?
Wat ooit een schuurtje was, is nu groots uitgebouwd tot atelier en tot cinema geworden, met waarachtige bioscoopstoelen waarin je heerlijk wegzakt en ook nog eens omgeven door Dolby en diep rode gordijnen van pluche, als ware het een uitvoering van het Amsterdamse Tuschinski
Volgende voorstelling? 'Mon oncle' van Jacques Tati. En weer geef ik 'acte de présence'.
Ger Verhoeve, Fontcouverte
Wat valt er nog terug te blikken op de maandelijkse bijpraat tafel in Roujan?
Woensdagmiddag 13 november waren er wederom een kleine twintig babbelaars bijeen in restaurant “ de kleine zondaar” in Roujan, de herberg voor de kring Pézenas van de nvlr. Was er nieuws, zou een journalist als eerste vragen. Routine in Roujan levert geen smakelijk verhaal, wij zoeken tegenwoordig louter nog het opmerkelijke te melden. Dat is nu juist waarom het bijpraten zo aardig is.
Tegen het middaguur alreeds een glas rosé ter hand genomen en aansluiten bij groepjes vrolijk kwetterende pensionados om over ditjes en datjes te keuvelen. Heel gezellig dat alles en middenin een serieuze, maar hartelijke, petite histoire worden wij met vaste hand aan tafel gedreven, aansluiten op vrije stoelen, geen kliekvorming, alle disgenoten zijn even aardig en hebben gezonde eetlust. De tijd vliegt en er wordt smakelijk gegeten en dito gelachen. Een vreugdevolle onderbreking van een dagelijkse sleur.
Wij doen alsof dit alles heel gewoon is en zomaar uit de lucht komt vallen. Nou, zo is het dus niet, er wordt hard aan getrokken achter de schermen en ware dit niet, de bpl zou als gaar kalfsvlees uiteen vallen en onverteerbaar zijn. Ik wil maar zeggen: wat heerlijk dat Hans en trouwe ega niet aflatende energie inzetten om het iedereen naar de zin te maken. Hulde en dat het ons wel moge bekomen.
Puimisson, Robert van der Weerd
Terugblik wandeling Assigan, woensdag 30 oktober.
Terugblik wandeling Assigan, woensdag 30 oktober.
Soms zie ik ertegen op om een uur te rijden voor een wandeling, maar eenmaal daar zie je enthousiaste leden allemaal met stevige wandelschoenen en een vrolijke blik in de ogen.
Hans Mulder stond op de D117 bij de ingang van het parkeerterrein om onze startplek aan te wijzen. Na de begroeting en kennismaking met de laatst aangemelde nieuwe leden, Heidi en Carl, begonnen we aan een prachtige wandeling door een bos. Na het smalle pad met links en rechts wat mos en paddenstoelen konden we na een kwartier van het uitzicht en zuurtjes en dropjes genieten. Iedereen had gedurende de tocht tijd om te praten met degene die naast, achter of voor liep. Het was een aangename wandeling die voorbij was voordat ik het wist. Eenmaal in het dorp Assigan, dat er keurig verzorgd uitzag, was het nog maar 5 minuten naar de parking.
Bijna iedere deelnemer nam deel aan de lunch in L’Otentik in Saint-Chinian. We werden daar warm ontvangen en konden aan tafel verder praten, hetgeen ook tot en met het afrekenen gebeurde. Ik heb genoten van de medeleden en de heerlijke wandeling. Hans Mulder, bedankt voor de organisatie.
Hans van der Bij
Wandelen in de omgeving van Assignan
Met een gezelschap van 13 enthousiaste wandelaars, onder wie twee kersverse leden uit Villepassans, startten we de wandeling Les Barralets. Een wandeling van 6,5 km met prachtige vergezichten. Er werd druk gepraat waardoor ik de uitleg van Peter over de omgeving niet heb kunnen volgen (dit kan aan mij liggen, sorry Peter). Eén deelnemer viel over de soms wat glibberige keien. Zij werd kundig verzorgd door Maja en opgevangen met het befaamde zuurtje, bekend van Carla.
Wat is het toch een leuke activiteit: wandelen, ondertussen bijpraten en genieten van de mooie natuur. Daarna heerlijk lunchen in St. Chinian, in restaurant L’Otentik, waar de gesprekken weer een andere wending kregen met een glaasje wijn erbij.
Ik verheug me alweer op de laatste woensdag van november!
Anja Geerts
Veranderende eetmethoden door de eeuwen heen
27-10-2024
Het is werkelijk een fenomeen en een feest om bij Nienke thuis in Nissan-lez-Enserune een voordracht van haar bij te wonen. Wat een explosie van gastvrijheid en energie. Het enthousiasme waarmee zij vertelt over haar professie en passie, het is een waar genot. En leerzaam en herkenbaar. Het handelt over voeding, wat je eet, hoe je eet, wanneer je eet, met wie je eet, wat doet dat allemaal met je, blijf je er gezond bij of word je er beter van.
Hoe deden wij dat vroeger en wat dringt de commercie ons heden ten dage door de strot. Eigenlijk doet het er ook niet toe waar Nienke het over heeft. Het is een vermakelijke middag ten huize ten Hoor. Kom er eens om: een stelletje vreemde gasten over de vloer, ontvangen worden met heerlijke appeltaart en koffie uit het zondagse servies. De salon omgebouwd en alle sofa’s verzet om het auditorium vrij uitzicht te bieden op een strakhangend laken waar de beamer plaatjes op projecteert. Een uur geboeid luisteren naar alledaagse wetenswaardigheden die toch nog eyeopeners kunnen zijn.
Na de allerlaatste sheet worden de luisteraars bedankt. Nou dat is wel even wennen die plotselinge stilte en het duurt even voor dat er weer uit de luie stoelen wordt opgestaan. Komt er ook nog de vraag wat wij willen drinken, wit, rosé of rode wijn. Daar nog weer aan toegevoegd een fraai plateau met kazen, dat alles om nog even te bekomen van de stortvloed die over ons werd uitgestrooid.
Heerlijk om kennis te maken met weer enkele nog onbekenden in de nvlr- kring. Eigenlijk zou ik vele leden moeten oproepen om er eens bij te zijn, bij die causerieën. Maar het fenomeen moet niet ten ondergaan aan zijn eigen succes. Dus laat het alles in kleine huiselijke kring passeren. Hulde voor Nienke en een pluim voor Jan Jaap die dat allemaal moet laten gebeuren.
Puimisson, Robert van der Weerd
Bekijk hier alle foto's van het Lustrumfeest van de NVLR, en lees hieronder enkele reacties.
Aan het Bestuur en alle vrijwilligers van het Lustrumfeest.
Theo en ik willen jullie oprecht bedanken voor de geweldige organisatie, de leuke ideeën, het lied, de velling, de sfeer etc die het Lustrumfeest tot een echt FEEST hebben gemaakt.
Fantastisch gedaan.
Zijn er ‘leer’momenten.. ja. En die betreffen de uitgifte van het buffet. Als ‘ervaringsdeskundigen’ (ex-cateraars), was het voor ons een gegeven per 60 personen/ 1 uitgiftepunt bij een lopend buffet!
Maar gelukkig was daar onze ceremoniemeester die met zijn allesomvattende charme het e.e.a. weer in goede banen heeft geleid.
Kortom : wij hebben van het Feest genoten.
En we hopen dat allen die dit mogelijk hebben gemaakt, van een welverdiende rustige zondag kunnen genieten.
Nogmaals DANK!!
Met groet,
Theo en Ina Opdam
Geacht bestuur en lustrumcommissie,
Wat een geweldig feest was dat gisterenavond! Heel hartelijk dank voor de perfecte organisatie.
Aan alles was gedacht.
Vanaf de bubbels en hapjes bij binnenkomst, de veiling , de fotowedstrijd ,de (hoe leerzaam !!! ) quiz, een verrukkelijke maaltijd en finalement Charlie met haar chansons. Vergeet ik nog iets bij deze opsomming? Jazeker. Al die gezellige mensen bij elkaar .
Kortom hulde hulde hulde !
Met hartelijke groet, de NVLR nog een lang leven toe wensend ,
Margrit Kesnich
Beste allemaal,
We weten niet precies tot wie we ons moeten richten, dus daarom de keuze voor de activiteitencommissie, de voorzitter en de secretaris.
We willen jullie hartelijk danken voor de organisatie van het fantastische lustrum dat we gisteren mee hebben mogen maken. We hebben er vanaf het begin tot aan het einde, dat voor ons iets eerder kwam dan voor de anderen, enorm van genoten, en we zijn er van overtuigd dat de laatste paar uur zeker niet minder zijn geweest.
In de eerste vier jaar van ons lidmaatschap is de NVLR voor ons echt een vriendenclub en een belangrijk aspect van ons leven geworden. We zullen niet zeggen dat we nu al uitkijken naar het volgende lustrum, omdat we voor die tijd ongetwijfeld nog ontzettend veel andere leuke dingen met onze medeleden zullen gaan beleven.
Hartelijke groeten en tot snel, op een volgende gelegenheid,
Marjolein en Wim
Hallo Annette en Hans ,
Nu na korte nacht en lange rit in Barbizon nog eens gehad over de dag van gisteren !
Geweldig goed en sfeervol feest , met al die activiteiten van veiling , quiz en lied en hapjes , muziek etc de tegenhanger van vorig lustrum !
Hopelijk maakt de lustrum commissie een draaiboek ervan zodat het over 5 jaar ook een succes zal zijn ! Het is immers niet zeker dat dan een ieder er nog is !
Dank voor al jullie werkzaamheden en a la prochaine
Geert en Nelleke
Bekijk hier ons magnifique Bestuurskoor
Geacht bestuur,
Ondanks het feit dat wij door een malentendu in huize Hoor een deel van de feestvreugde misten, veel dank voor deze vrolijke, wervelende middag en het swingende feestdiner. Charlie is voor dit soort partijen onmisbaar.
Heel aardig waren de quizvragen tussen de gangen en ik hoop dat de verkoping met veilingmeester Hans veel opgebracht heeft voor het goede doel, want goed eten voor iedereen blijft mij boeien.
De in de wandelgangen gehoorde reacties waren alle bemoedigend en positief.
Ons oudste lid Margriet genoot als koningin van de club aan onze tafel. Zij heeft de feestvreugde geabsorbeerd, net als haar dochter en schoonzoon.
Met meerdere inspirerende nieuwe leden maakte ik afspraken voor o.a. een interview, boekbespreking, wandelmaatje dat in het volgende dorp blijkt te wonen en al weer een oud schoolgenoot (4de) uit Sneek.
De oprechte zorg over ons laat zijn was hartverwarmend, waarvoor dank.
Wens jullie als bestuur een warme nagloeitijd toe om samen dit festijn te evalueren
Hartelijks JJ en NM
Ilona, jubileumcommissie en overige actief betrokkenen,
Wij willen jullie bedanken voor de geweldige organisatie, de leuke opzet en activiteiten van het 30 jarig jubileumfeest. Er is veel energie door velen ingestopt, maar daar is zeker veel van teruggekomen, in de vorm van sfeer, gezelligheid en feestelijkheid!
Louise en Leen
Arie, Felice en het hele bestuur,
Gefeliciteerd met de organisatie van jullie lustrum.
Het was top.
Groetjes.
Bisous de nous deux. Johan et Roos
De train jaune. Boemelen in de bergen.
“Is dat nou leuk, dat gele treintje in de Pyreneeën?”
Wie op deze vraag een antwoord wil kan inmiddels terecht bij tenminste dertig NVLR-ders want die zijn sinds 7 juni van dit jaar ervaringsdeskundigen. Ze zijn ongetwijfeld net zo enthousiast als uw ondergetekende verslaggever ter plekke.
De reis begon weliswaar in mineur - door een wisselstoring kon de trein niet vertrekken - maar dat kon de stemming nauwelijks drukken. De reisleiding (Coby Daverveld en Renate van der Bas) droeg ons op ergens koffie te gaan drinken opdat zij het probleem konden aanpakken.
En dat lukte; anderhalf uur later stond er een charmante train jaune voor ons klaar op het piepkleine stationnetje van Villefranche-de-Conflent, 207 inwoners maar desondanks een stad sinds 1091 en trotse bezitter van het stempel Unesco-werelderfgoed.
Sommigen van ons waren de avond tevoren al neergestreken in hotels en gîtes in en rond deze strategische plek, waarom door hertogen, graven en koningen eeuwenlang gevochten is. In 1654 werd het hier Frans en werden de ‘Spaanse’ stadsmuren en -wallen gesloopt. Om vijftien jaar later opnieuw te worden opgetrokken maar nu natuurlijk van degelijke Franse kwaliteit en naar ontwerpen van de beroemde architect Vauban. Onder leiding van een gids maakten wij een stadswandeling en bekeken de imposante vestingwerken. “Frederik-Hendrik zou er wel raad mee weten,” mompelde iemand uit de groep. We zullen het nooit weten want onze nationale ‘stedendwinger’ was toen al dood. En ook: de stad is na Vauban nooit meer aangevallen.
Terug naar de gele trein, ook wel le Canari genoemd. Wat een attractie! Ik heb hier geen ruimte voor het hele verhaal en verwijs naar de sites letrainjaune.fr en pyrenees-cerdagne.com voor prachtige foto’s en interessante informatie. Van Villefranche-de-Conflent naar Latour-de-Carol slingert de spoorlijn zich 63 km lang door het soms adembenemende berglandschap. De eerste rit was in 1910. Het was destijds een soort wonder, want een van de eerste elektrisch aangedreven treinen in de wereld. En zeker de eerste elektrische bergtrein! Er waren negentien tunnels en liefst veertig viaducten nodig en nog een kleine zeshonderd andere ‘kunstwerken’ om de trein veilig door de valleien en langs de toppen van de oostelijke Pyreneeën te kunnen loodsen. En dan die hoogteverschillen! In onze anderhalf uur durende tocht deden we tien bergstationnetjes aan (bij sommige wordt alleen gestopt op verzoek) en stegen we meer dan een kilometer. Op andere plekken kijk je zo diep omlaag dat de kanarie lijkt te zijn opgestegen.
Het weer werkte gelukkig mee, dus sommigen van ons namen, voor nog meer beleving, plaats in de openluchtwagon.
Onze rit stopte in Mont-Louis, ook een vestingstadje en ook Unesco-erfgoed. En alweer een project van de grote Vauban. Sterker nog: het hele dorp (147 inwoners) is een ontwerp van Vauban. Het is het hoogst gelegen en best bewaarde vestingdorp van zijn hand. Hij bouwde er zes, allemaal in opdracht van Lodewijk XIV en allemaal eigenlijk de schuld van …die dekselse Hollanders!
Wat hadden wij nu weer gedaan? Wel, Koning Louis moest ons niet. Wij waren te rijk, te machtig, te boertig. Wat doe je dan als Frans staatshoofd? Je begint een oorlog. En dus stonden zijn soldaten eind zeventiende eeuw vast in de natte klei van onze ondergelopen polders en, erger nog voor de Zonnekoning, had onze Republiek een bondgenootschap met Spanje weten te sluiten! Lodewijk kon geen oorlogvoeren op twee fronten en wilde dus zeker zijn dat de Spanjaarden geen enge dingen gingen doen. Het moet gezegd: Vauban bleek een gouden greep. Mont-Louis werd vanuit het niets in 29 maanden een vervaarlijke vesting, geschikt voor een garnizoen van 2400 man en 300 paarden. Ook Mont-Louis hebben de Spanjaarden nooit durven aanvallen. Tot op de dag van vandaag is het hoogst gelegen deel van het stadje ontoegankelijk voor publiek. Het is een trainingscentrum voor commando’s en parachutisten.
Onze groep kwam, door het tijdverlies aan het begin van de dag, wat verlaat aan op station Mont-Louis. Een wandeling van anderhalve kilometer (stijgend) bracht ons naar restaurant Le Clos Cerdan, alwaar ons een paëlla-lunch wachtte. Wij leerden dat de Spanjaarden daar toch beter in zijn dan de Fransen… En dat wij Nederlanders ook zonder trein heel goed kunnen boemelen!
Een korte rondleiding door Mont-Louis door een leuke meneer met een oranje hoedje besloot deze korte hoogte-stage (1500 m). Na een dag zo boordevol indrukken en -spanningen was iedereen blij weer in ons inmiddels vertrouwde gele treintje te stappen.
Tot slot: chapeau en dank voor de dames-organisatrices!
Kees van der Bas
